Οι «μυημένοι» θεατές
θα καταλάβουν από τις πρώτες κιόλας σκηνές ότι βρίσκονται μπροστά σε μια εναλλακτική θεατρική περφόμανς που χρησιμοποιεί ως όχημα την μεταμοντέρνα αισθητική για να αναπαραστήσει και να σχολιάσει τις εφιαλτικές πλευρές του νεοφιλελευθερισμού, της μηχανιστικής εργασίας και του αυταρχικού κράτους.
Η τοποθεσία του ίδιου του θεάτρου μοιάζει ιδανική για την αφήγηση της Έλλης Παπακωνσταντίνου: το βιομηχανικό τοπίο στον Βοτανικό τις βραδινές ώρες, όταν δηλαδή κλείνουν οι μεταφορικές εταιρείες, λειτουργεί ως υποβλητικό σκηνικό. Οι ερμηνευτές της παράστασης μας «ξεναγούν» με κλοουνίστικη ευρηματικότητα σε τρεις διαφορετικούς χώρους του «Bυρσοδεψείου», για να μας παρουσιάσουν τις αντίστοιχες αφηγήσεις-ουτοπίες.
Στο περίεργο ψηφιδωτό της Έλλης Παπακωνσταντίνου και του Στάθη Γραφανάκη (δραματουργία, επιλογή κειμένων) φιλοσοφικές ιδέες, και ηχογραφημένα μηνύματα αντιπαρατίθενται με τη σωματική ερμηνεία των ηθοποιών. Οι προκλητικές σκηνικές εικόνες, τρομαχτικά επαναλαμβανόμενες, ανοιχτές σε συνειρμούς, στόχο έχουν να αιφνιδιάσουν τον θεατή-ο οποίος πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση για αυτή την εγκεφαλική, σκηνική πρόταση.
Ανορθόδοξες διασκευές ρεμπέτικων σε ρυθμούς σουινγκ μας υποδέχονται στο πρώτο κουδούνι του έργου. Η είσοδος του Βυρσοδεψείου προοιωνίζει το σφαγείο και προσφέρει δάκρυα. Όταν ανοίγει η πόρτα, το κοινό, είτε περνά από μια στενή δίοδο στον πάνω όροφο, είτε μεταφέρεται με μια σχεδία μέσα από έναν αλλόκοτο Αχέροντα Ποταμό, σε μια από τις πιο πετυχημένες σκηνές της παράστασης.
Στη συνέχεια εισερχόμαστε σε ένα μηχανιστικό σύμπαν με αναλώσιμες, βουβές ανθρώπινες μονάδες, ενώ στο τρίτο μέρος ακολουθεί το «μάθημα φιλοσοφίας».
Το «Δέρμα» είναι ένας αλλόκοτος πίνακας με οικείες πινελιές φρίκης αλλά χρειάζεται και τη σύμπραξη-συνενοχή του θεατή. Η θεωρία του Χομπς για το αυταρχικό κράτος, το όραμα του Σολωμού για εθνική ανεξαρτησία, η διδασκαλία του Δαλάι Λάμα, ο αμερικανικού τύπου καταναλωτισμός, η καταγγελία του καπιταλισμού και οι ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις συμπλέκονται σε αυτό το ιδιαίτερο παζλ που προσφέρεται προς αποκρυπτογράφηση και στοχασμό… Οι ηθοποιοί υπηρέτησαν με συνέπεια την ξεχωριστή αυτή σκηνική σύλληψη.
Σύλληψη, σκηνοθεσία: Έλλη Παπακωνσταντίνου. Βοηθοί σκηνοθέτη: Σεμέλη Χαβιάρα, Θωμάς Διάφας. Δραματουργία: Στάθης Γραφανάκης. Κίνηση: Βάλια Παπαχρήστου, Χριστίνα Σουγιουλτζή. Μουσική Σύνθεση: Τηλέμαχος Μούσας. Σκηνογραφία, κουστούμια: Τέλις Καρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου.
Παίζουν: Adrian Frieling, Λευτέρης Ζημιανίτης, Άλκης Ζούπας, Άγγελος Καλίνογλου, Ευτυχία Κιουρτίδου, Νεφέλη Παπαδερού, Βάλια Παπαχρήστου, Νικόλας Στραυοπόδης, Εύα Αλεξανδρή - Φάκλαρη, Κοσμάς Χατζής, Στέλλα Χριστοδουλοπούλου.