Οι φρυκτωρίες ήταν το αρχαίο σύστημα επικοινωνίας με πυρσούς, οι οποίες τις νυχτερινές ώρες μετέδιδαν μηνύματα από τόπο σε τόπο. Η φλόγα άναψε στην Ίδη της Μυσίας (την αρχαία χώρα της Προποντίδας) στέλνοντας το οπτικό σήμα στη Λήμνο και από εκεί στον Άθω, μετά στο βουνό Μάκιστο στην Εύβοια και τέλος στο βουνό Αραχναίο της Αργολίδας. Τα φωτεινά σήματα μετέδιδαν την πληροφορία αστραπιαία προλαβαίνοντας τον αγγελιαφόρο, όπως το γρήγορο διαδίκτυο μέσω των οπτικών ινών… Η αλήθεια είναι ότι οι φρυκτωρίες ήταν πιο προηγμένες από το ίντερνετ, διότι ως «σύγχρονο» μέσο επικοινωνίας διέδιδαν τις πληροφορίες συγχρόνως σε πολλούς δέκτες, ενώ το διαδίκτυο είναι «ασύγχρονο» μέσο, αφού οι πληροφορίες «εισπράττονται» σε διαφορετικές χρονικές στιγμές για κάθε χρήστη. Μη μακρηγορώ όμως... Ωστόσο αυτό που μεταδίδεται είναι πάντα αμφιλεγόμενο, είτε πρόκειται για πληροφορία είτε για… μεταδιδόμενο νόσημα. Μη σας κάνει εντύπωση ο συσχετισμός, διότι η επιστροφή του Αργίτη βασιλιά Αγαμέμνονα σηματοδοτεί νέα σειρά μιαρών, ανόσιων πράξεων, που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά ως ιός ή ως κληρονομική πάθηση.
ΟΥΔΕΙΣ ΕΚΩΝ ΚΑΚΟΣ
Ο Αγαμέμνονας επιστρέφει νικητής στις Μυκήνες μετά το δεκαετή πόλεμο της Τροίας, σέρνοντας ως βασικό λάφυρο τη μάντισσα Κασσάνδρα. Η Κλυταιμνήστρα σκοτώνει τον άντρα της, εκείνον που θυσίασε την κόρη τους, την Ιφιγένεια, για να φυσήξει ο ούριος άνεμος στην Αυλίδα, εκείνον που γύρισε από την πολιορκημένη Τροία με την παλλακίδα του. Ο Αίγισθος, ιθύνων νους του εγκλήματος, είχε νόμιμα δικαιώματα στο βασιλικό θρόνο, πρώτος εξάδελφος του Αγαμέμνονα, γιος του Θυέστη. Ο Θυέστης και ο δίδυμος αδελφός του Ατρέας, πατέρας του Αγαμέμνονα, αν και είχαν ίδια δικαιώματα στο μυκηναϊκό θρόνο, σφετερίζονταν την αδελφική «εναλλάξ βασιλεία», για να επιδείξουν εαυτόν. Ο Ατρέας, αφού σκότωσε τους γιους του Θυέστη, τον προσκάλεσε σε δείπνο σερβίροντας αποτρόπαια ψητά… και το λουτρό του αίματος άρχισε να γεμίζει… Αλλά και ο Ατρέας είχε αιτίες, αφού η γυναίκα του η Αερόπη ήταν ερωμένη του Θυέστη. Όμως ακόμη και ο Αγαμέμνων, ο αρχηγός των Αχαιών, δεν μπορούσε να δείξει αβουλία στην Αυλίδα και να μη σκοτώσει την κόρη του… Αλλά και… Αλλά και… Η ρήση του Σωκράτη «ουδείς εκών κακός» επαληθεύεται ξεκάθαρα στον «Αγαμέμνονα». Στην αρχαία ελληνική τραγωδία δεν υπάρχουν αρχετυπικά κακοί, δηλαδή εκείνοι που γεννιούνται κακοί, όπως συναντάμε στις βορειοευρωπαϊκές σκοτεινές μυθολογίες.
ΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Η άμουση μετάφραση της Νικολέττας Φριτζήλα αδικεί την αισχύλεια τραγωδία, με λάθη, αστοχίες και έναν ιδιότυπο πεζό λόγο. Η Νικαίτη Κοντούρη φαίνεται να προτείνει μία σκηνοθετική αισθητική ανάμεσα σε τελετουργία και πόζα, παρά να τολμά μία νέα ανάγνωση, μία νέα ερμηνευτική πρόταση. Η σκηνοθεσία παρήγαγε μία πειστική σκηνική εικόνα δίχως όμως άποψη, μία «οφθαλμαπάτη», που επιβίωσε χάρη στα κινητά και ακίνητα φωτιστικά μέσα της Ελευθερίας Ντεκώ, στη στέρεα ερμηνεία του Μηνά Χατζησάββα, τη μουσική της Σοφίας Καμαγιάννη και βεβαίως την άριστη εκτέλεση του Χρήστου Καλκάνη. Επίσης ο Βασίλης Μπισμπίκης στο ρόλο του Αιγίσθου με στρωτή εκφορά του λόγου υποστήριξε το εγχείρημα. Από την άλλη η Θεοδώρα Τζήμου παραδομένη στην επιφανειακή σκηνοθεσία δεν κατάφερε να εμφυσήσει ουσία στην Κασσάνδρα, ενώ η συλλαβιστή τονικότητα της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη είναι πλέον κορεσμένη -άλλωστε η επιβλητική ηθοποιός έχει βρει δεκάδες μιμήτριες. Τέλος τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιώργου Πάτσα δεν είχαν να προσθέσουν κάτι νέο στη μακρά λίστα της παραστασιογραφίας του «Αγαμέμνονα».
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ