Μια βροχερή νύχτα του Νοέμβρη προσφέρεται πάντα για μια καλή παράσταση….
Αυτό βέβαια δεν το γνωρίζεις πριν τη δεις ,στη συγκεκριμένη όμως μπορείς να πεις ότι φάνηκε από πολύ νωρίς και όσο περνούσε ό χρόνος του έργου το αίσθημα αυτό δυνάμωνε όλο και περισσότερο. Και πως θα μπορούσε να μη συμβεί αυτό άλλωστε. Τα σκηνικά και τα κουστούμια του Γαβαλά είναι αριστοτεχνικά φτιαγμένα και εντυπωσιακά χωρίς να υπερβάλει. Η μουσική επιμέλεια του Δρόσου σε ταξιδεύει στην εποχή της κατοχής και συμβαδίζει απόλυτα με τη γρήγορη ροή της παράστασης. Και πάμε τώρα στο μεγάλο κεφάλαιο των ηθοποιών της παράστασης.
Οι δεύτεροι ρόλοι μόνο δεύτεροι δεν είναι. Ο Ψαθάς πραγματικά , ένα από τα ταλέντα που έχει στη γραφή του είναι να ξεδιπλώνει μέχρι και το τελευταίο χαρακτηριστικό του ρόλου από τον μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο. Σε συνδυασμό λοιπόν με το ταλέντο των Γιάννα Παπαγεωργίου, Γιώργο Ψάλτου, Μανώλη Χουρδάκη, Χριστίνα Σπατιώτη, Χρύσα Κλούβα και του Θανάση Ισιδώρου οι μικροί ρόλοι του έργου αποκτούν βαρύνουσα σημασία. Και πάμε στο βαρύ πυροβολικό τώρα. Η Φαίη Ξυλά εντυπωσιάζει και θυμίζει, χωρίς όμως να γίνεται καρικατούρα, χαρακτήρα της εποχής εκείνη, έχοντας πάντα το μειονέκτημα της εντυπωσιακής της παρουσίας το οποίο κατευθύνει τη διανομή σε συγκεκριμένους ρόλους, Παρόλλ” αυτά καταφέρνει και δίνει βάθος στο ρόλο της προσφέροντας έτσι και στο θεατή ‘’τροφή για σκέψη’’.
Η Κατσανδρή είναι σίγουρα μεγάλη ηθοποιός με μεγάλη γκάμα ρόλων και δεν χάνει την ευκαιρία να το αποδείξει με τη συμμετοχή της στην παράσταση ,λειτουργώντας παράλληλα και σαν ‘’βάση’’ για τους συμπρωταγωνιστές της. Ο Μαυρόπουλος πήρε ίσως τον πιο ταιριαστό ρόλο στην παράσταση και επιβεβαιώνεται στα μάτια των θεατών ως πολύ καλός καρατερίστας . Ο Σκιαδαρέσης κάνει απλά αυτό που ξέρει πολύ καλά… αναλαμβάνει δύσκολους ρόλους και τους φέρνει εις πέρας κατέχοντας ήδη μια θέση στην ‘’ελίτ των ηθοποιών της γενιάς του. Ο τρόπος που παίζει στη σκηνή δείχνει ότι εκείνη την ώρα πραγματικά δεν σκέφτεται τίποτα άλλο και είναι αφοσιωμένος στο χαρακτήρα του και στην προσφορά ψυχαγωγίας στο κοινό.
Και κλείνουμε βέβαια αυτή τη μακροσκελή ,που δεν θα μπορούσε να είναι και πιο μικρή άλλωστε, κριτική της παράστασης με το μεγάλο ρόλο του Φον Δημητράκη και λέω ρόλο γιατί πραγματικά ο Πέτρος Φιλιππίδης μετά από καιρό και έχοντας ήδη καλώς ή κακώς το χαρακτηρισμό του ‘’απόγονου’’ των μεγάλων Ελλήνων κωμικών , καταφέρνει και μπαίνει σε μεγάλο βαθμό στα μέτρα του ρόλου χωρίς να τον φέρνει στα δικά του. Δεν υποκύπτει δηλαδή στο έμφυτο ταλέντο του αυτοσχεδιασμού και της υπερβολής που μπορεί να του χρειαζόταν σε άλλους ρόλους. Ο Ψαθάς δίνει πολύ ακριβείς περιγραφές των χαρακτήρων και ο Φιλιππίδης σεβόμενος αυτό και σκηνοθετικά, μας δείχνει και μια άλλη πτυχή του δικού του ταλέντου που μπορεί να προσφέρει στο θεατή όχι μόνο γέλιο αλλά και δάκρυ μέσα από τη μεγάλη συγκίνηση που προκαλεί ο κωμικοτραγικός αυτός ρόλος του Φον Δημητράκη.
Τέλος εκφράζοντας μια ακόμα προσωπική άποψη νομίζω ότι αν το κάνει αυτό σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό θα είναι ίσως η παράσταση της χρονιάς καθότι ο χαρακτήρας του Φον Δημητράκη είναι διαχρονικός και η εποχή μας προσφέρει πλήθος μιμητών του και στην καθημερινότητα μας που σε πρώτο επίπεδο σε κάνουν να γελάς αλλά στο βάθος γίνονται καθρέπτης του ίδιου σου του εαυτού και σου εξαγνίζουν τη ψυχή με τα δικά τους σφάλματα. Πολλά μπράβο λοιπόν στον Πέτρο Φιλιππίδη αλλά και σε όλους όσους εργάστηκαν για να μας προσφέρουν αυτό το εξαιρετικά καλλιτεχνικό αποτέλεσμα της παράστασης. Δεν αξίζει να το χάσετε….
Κωνσταντίνος Πλατής