Από την κριτική του Λ. Πολενάκη για την "Κολεξιόν" του Πίντερ που παίζεται στο θέατρο Εμπορικόν, επιλέξαμε μια ιδιαίτερα λογοτεχνική παράγραφο που περιγράφει την σκηνοθετική, υποκριτική και μουσική δράση της παράστασης.
Το έργο «Κολεξιόν» του Πίντερ δίνεται στο «Εμπορικό Θέατρο» και θα «πάει» τον Οκτώβρη, λόγω της δικαιολογημένα τεράστιας επιτυχίας του. Η σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη, στην πολύ καλή μετάφραση του Δήμου Κουβίδη, βλέπει το έργο σωστά και το τοποθετεί στο πρέπον κλίμα ρευστότητας και σε ατμόσφαιρα απροσδιοριστίας, με ισορροπημένες εντάσεις και μετρημένο το συναίσθημα. Αγκαλιάζει τα πρόσωπα με άπειρη στοργή και κατανόηση, τα δίνει ως εύθραυστα, σπάνια σκεύη μιας πολύτιμης συλλογής από ανθρώπινες πορσελάνες, κάθε μια με τη μοναδικότητά της. Ο λόγος τους ρέει μουσικά και η κίνησή τους είναι ποιητική. Τα «αγγίζει» μόλις και αποδίδουν τον κατάλληλο κατά περίπτωση ήχο. Περνάει συγχρόνως την υπόγεια κοινωνική κριτική του Πίντερ. Ο Δημήτρης Καταλειφός μεταμορφώνεται μαγικά σε μια αριστοκρατική, ευγενή, αυθεντική, αγγλική πορσελάνη. Η Λουκία Μιχαλοπούλου γίνεται ένα άκρως ευαίσθητο ανθρώπινο σκεύος, μια πληγωμένη, αλλά δυνατή, εκλεκτή, κινέζικη (China blue) πορσελάνινη γυναικεία μορφή του σιωπηλού πάθους. Ο Αλέξανδρος Μαυρόπουλος δίνει έκτακτα την ανερχόμενη κοινωνικά μικροαστική, «φαιά», χωμάτινη «πορσελάνη» (καολίνη). Ο Δημήτρης Μοθωναίος, ένα γνήσιο δείγμα της «τραχείας», πλούσιας σε οξείδια αργίλου, πάσης χρήσεως, πορσελάνης. Το ευρηματικό σκηνικό και τα ωραία κοστούμια της Εύας Μανιδάκη, οι χαμηλοί φωτισμοί του Νίκου Βλασσόπουλου, η ισότονη μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, τα μοτίβα του Βιβάλντι ως λυρικοί επισκέπτες κοσμούν την παράσταση.
Πηγή: ΑΥΓΗ