Διαβάσαμε την κριτική της Έλσας Παπαγιαννοπούλου στο culture.thessaloniki-portal.gr για τις Θεσμοφοριάζουσες του Αριστοφάνη με κείμενο "πειραγμένο" από τον Γ.Κιμούλη σε συνεργασία με τον Πιτσιρίκο.
Ο Κιμούλης σε μεγάλα κέφια, χαλαρός, με την γνωστή αβίαστη, γρήγορη και καθαρή ομιλία, είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ο φίλος με τον οποίο μπορείς να σχολιάσεις άνετα την σημερινή κατάσταση της κρίσης στην Ελλάδα. Είναι τόσο άμεσος που νομίζεις ότι συνομιλεί προσωπικά με τον κάθε ένα θεατή ξεχωριστά, και ας μιλάει απλώς στους συμπρωταγωνιστές του.
Το έργο σε πολύ ελεύθερη διασκευή του ιδίου και του Πιτσιρίκου, αποτελεί την πιο εύστοχη μεταφορά κωμωδίας του Αριστοφάνη στην σύγχρονη εποχή. Φυσικά υπάρχει βωμολοχία και πλήθος σεξουαλικών υπονοούμενων, αλλά με μέτρο και εκεί ακριβώς που ταιριάζει. Εξάλλου Αριστοφάνης είναι αυτός.
Ο πρωταγωνιστής του έργου, που δεν έχει όνομα, απλά αναφέρεται ως ο συγγενής του Ευριπίδη, κοιμάται και ονειρεύεται.
Ονειρεύεται τον Ευριπίδη που τον ενημερώνει ότι οι γυναίκες της πόλης, που μαζεύτηκαν όλες στο δάσος για γιορτάσουν την μεγάλη γιορτή τους, τα Θεσμοφόρια, τον έχουν καταδικάσει σε θάνατο γιατί τις βρίζει και τις συκοφαντεί σε όλα τα έργα του. Ο Συγγενής πείθεται να τον ακολουθήσει στον Αγάθωνα έναν ηθοποιό που αρέσκεται να ντύνεται γυναικεία, όπως και όλος ο θίασός του, για να τον παρακαλέσουν να πάει στο δάσος και να μεσολαβήσει στις γυναίκες υπέρ του Ευριπίδη. Αυτός αρνείται και πείθουν τον ίδιο τον Συγγενή να ντυθεί γυναικεία και να πάει.
Στο δάσος γίνεται αντιληπτός και οι γυναίκες τον ξεγυμνώνουν, και τον αναγκάζουν να τις ακούσει. Ο χορός με κορυφαία την Φαίη Ξυλά, μιλά για τα προβλήματα των γυναικών, αναφέρουν πως τις βλέπουν οι άντρες, τι περιμένουν από αυτές και το σημαντικότερο ότι οι γυναίκες οι ίδιες είναι αυτές που δημιούργησαν και εξακολουθούν να διαμορφώνουν τον κόσμο των αντρών. Μιλούν για τον κόσμο που ονειρεύονται.
Το έργο τελειώνει όταν ο Συγγενής ξυπνά στο κρεβάτι του και διαπιστώνει ότι όλα ήταν απλά ένα όνειρο. Και πέφτει στα πόδια της γυναίκας του για να της ζητήσει συγνώμη.
Η Φαίη Ξυλά πολύ καλή εκφράζει, ως κορυφαία του χορού, το μένος των γυναικών προς τους άντρες, και ως γυναίκα του συγγενή, την αγάπη της προς αυτόν την συμπόνια της, με ξεχωριστή γλυκύτητα.
Εξαιρετικός ο Δημήτρης Πιατάς στον ρόλο του Ευριπίδη, μεταφέρει πειστικά την αγωνία ενός άντρα που εν γνώσει του έχει αδικήσει τις γυναίκες και τώρα προσπαθεί με κάθε τρόπο να εξιλεωθεί, όχι γιατί το θέλει πραγματικά, αλλά γιατί φοβάται τα αντίποινα.
Ο Θανάσης Αλευράς στον ρόλο του Αγάθωνα, του θιασάρχη, ντυμένος γυναικεία, αποδίδει με μπρίο την περσόνα μιας ντραγκ κουίν, χωρίς να ξεφεύγει καθόλου προς το κακόγουστο.
Το έργο παρουσιάζει τον κόσμο των γυναικών, τις αγωνίες τους, τον θυμό τους, τα πιστεύω τους, την αυτογνωσία τους, και το όνειρό τους για ένα μέλλον, όπου ο ρόλος τους και η θέση τους στην κοινωνία θα είναι αυτός που τους ταιριάζει.
Ένα μέλλον, που όπως σημειώνει και ο ίδιος ο Κιμούλης, μπορεί να είναι γένους θηλυκού.
Πηγή: culture.thessaloniki-portal.gr