Διαβάσαμε μια ενδιαφέρουσα κριτική της Άννυς Κολτσιδοπούλου στην Καθημερινή για την παράσταση «Ματωμένος γάμος» του Λόρκα που παρουσιάστηκε, σε σκηνοθεσία της Λένας Κιτσοπούλου, στο Φεστιβάλ Αθηνών. H παράσταση θα επαναληφθεί στην Πειραιώς 260-κτίριο Η στις 15, 16 και 17 Σεπτεμβρίου.
Από τα σαλόνια της Σύρας στα αλώνια της Γρανάδας. Οπου σε άλλον γάμο και γι’ άλλους λόγους -πάντα ερωτικούς- «ο θάνατος το στρώνει». Η Λένα Κιτσοπούλου, που έχει κάνει σκόνη την έννοια του «ρηξικέλευθου», τόσο σε συγγραφικό όσο και σε σκηνοθετικό επίπεδο, άλλοτε ενθουσιάζοντάς μας κι άλλοτε αφήνοντάς μας αποσυνάγωγους στα «γλέντια» της, στέκει απέναντι στον Λόρκα και στον «Ματωμένο γάμο» του με το θάρρος της φαντασίας της και τo μεταφραστικό κύρος του Νίκου Γκάτσου. Πιστεύω ότι οι ιδέες της, αν και τραβηγμένες (σε χρόνο), ευφυείς, ακόμη και αυτάρεσκες, είχαν ευανάγνωστο στίγμα καταγωγής και οι περισσότερες έδεναν με το ατίθασο πνεύμα και τον αγροτικό μοντερνισμό του Λόρκα. Από τη χρησιμοποίηση των τριών λυόμενων οικίσκων για τη σήμανση των χαμόσπιτων ενός αγροτικού οικισμού (Ελλη Παπαγεωργακοπούλου) και τη «μετατροπή» των φωτισμένων τους παράθυρων σε «τηλεοπτικές οθόνες», απ’ όπου μόνον ακούμε αλλά δεν βλέπουμε τις πρώτες σκηνές του έργου, μέχρι την εξαιρετική σε εκτέλεση ιδέα, η μάνα αλλά και μια πεθερά να παίζονται από άνδρες, όλα ήταν κερδισμένα στοιχήματα. Το «τραπέζι του γάμου», φορτωμένο με λεπτομέρειες, σχόλια, στιγμιότυπα από την ελληνική επαρχία, αν δεν έχανε το μέτρο και δεν ξεχείλωνε, θα είχε θέση σατυρικού δράματος... πριν από την τραγωδία. Την οποία, με όλες τις χρήσιμες ή άχρηστες παρεμβολές και υπερβολές, έβγαλαν πέρα λεβέντικα οι ηθοποιοί με «προεξάρχοντες» τον Ν. Καραθάνο (μάνα), την Ε. Κολιανδρή (νύφη), τη Β. Βολιώτη (γυναίκα του Λεονάρντο) σ’ έναν από τους καλύτερους ρόλους της.
Πηγή: kathimerini.gr