Πρώτη φορά ένα υπερθέαμα "νικήθηκε" από την ιστορία αυτή καθεαυτή. Σκηνικά ανέβαιναν, σκηνικά κατέβαιναν, κινούμενες εικόνες στο βάθος, ήχοι φύσης, εικονικές νυχτερίδες που "πέρασαν ξυστά πάνω απ' τα κεφάλια μας". Και να μην υπήρχαν καν στη σκηνή, να ήταν μόνο ο Τομ Σόγιερ και οι φίλοι, πάλι θα κερδίζαμε την αθωότητα που λείπει απ' την Κυριακή του καθένα.
Γιατί τότε, παλιά, μου χάρισε ο πατέρας μου "Τις περιπέτειες του Τομ Σόγιερ" και όχι την "Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων"; Για να κολλήσω με τον ήρωα και να τον μιμούμαι με επιτυχία. Για να πηγαίνω σε παραστάσεις, μεγάλη πια, και να απογειώνομαι από οικειότητα και αόρατη αλληλοκατανόηση.
Παρακολουθώντας την παράσταση, έχεις την τύχη να ακούς και ό,τι εκτοξεύεται από την πλατεία προς τη σκηνή. Τα πιο μικρά παιδιά, δε θέλουν καμία ήττα του Τομ, οπότε του τα μαρτυρούν όλα φωνάζοντας. Τα πιο μεγάλα, ρωτούν για τον συγγραφέα Μαρκ Τουέιν, για το μακρινό έτος 1898, κάποια πιο παρατηρητικά σχολιάζουν τα σκηνικά, το ρολόι της σχολικής τάξης, το παγωτό που τρώει η κυρία Ντάγκλας, το φόρεμα της Μπέκυ, τους βράχους της σπηλιάς, που είναι σαν κανονικοί.
Η σκηνοθέτης Νανά Νικολάου, έστησε την ιστορία πανηγυρικά και με πρόθεση να φωτίσει την ισχύ της παιδικής απεραντοσύνης. Ο Τομ Σόγιερ είναι στον κόσμο του, λέει ψεματάκια, κάνει κοπάνες, βαριέται τις τιμωρίες, αλλά όταν είναι να δείξει γενναιότητα και να σταθεί ρεαλιστικά απέναντι σε σοβαρά ζητήματα, το κάνει. Δε θέλει να πάει σχολείο, θέλει να κάνει μπάνιο στο ποτάμι. Κοινός τόπος όλων των ανθρώπων. Όταν όμως, κινδυνεύει ο αδύναμος Μαφ, να μπει στη φυλακή, εξαιτίας μιας απατεωνιάς, ο Τομ θα τον σώσει και θα υψώσει ανάστημα, μπροστά σε ένα ακροατήριο ενηλίκων.
Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης (Τομ) δε λέει να μεγαλώσει. Ούνα φάτσα με τα ξυπόλυτα αγόρια των φωτογραφιών. Εκείνα με το γέλιο και τα ψάθινα καπελάκια που τους έκρυβαν το μικρό πρόσωπο. Η Ζώγια Σεβαστιανού (Θεία Πόλυ) είναι η πιο πειστική μαμά και του 19ου αιώνα και του 21ου (βλέπε "Fit"). O ικανότατος Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος (Μαφ Πότερ), έχει την ωραία δυνατότητα, σε όσα κάνει, να αποσιωπά την ωραία του παρουσία και να μεταμορφώνεται κάθε φορά επιτυχώς, σε πλάσματα με αστεία κουσούρια, χιούμορ και καλή πρόθεση. Ο Μαφ του Κωνσταντίνου, είναι αλκοολικός, αλλά όχι παρασυρμένος, ώστε να χάσει την γενναιοδωρία του και την απλοχεριά του. Ένα πιτσιρίκι, στην πρώτη θέση, στη σκηνή του δικαστηρίου, που ο Μαφ παραλίγο να δικαστεί άδικα, έβαλε τα κλάματα.
Η Μαρία Ντούρου (Μπέκυ) με το φόρεμα της Οσίας Βικτωρίας και την υφασμάτινη κορδέλα στα μαλλιά είχε την χαρά των σκίτσων που υπάρχουν μέσα στο βιβλίο. Στο τέλος ένα τσούρμο έπεσε πάνω της. Κινδύνευσε και το φόρεμα.
Τις Κυριακές είμαστε γεμάτοι πάντα, σχολίαζε η ταξιθέτρια. Είμαι σίγουρη πως και το τελευταίο παιδί, από αύριο θα ρωτάει τους πάντες, κατά πού πέφτει κανά ποτάμι, εδώ στα τσιμέντα του λεκανοπέδιου. Εγώ θα ψάχνω στα αρχεία το βιβλίο-δώρο από τότε. Να πάτε στην παράσταση, είτε έχετε ηλικία είτε όχι!
Δώστε κι ένα φιλί στον Μαφ και στον Τομ.
*"Τομ Σόγιερ" στο Θέατρο "Ελληνικός Κόσμος".