Ο ξεπεσμένος βιοτέχνης, Όθων, ζει το σήμερα. Και φυσικά χρωστάει, κρύβεται. Η γυναίκα του και η κόρη του είναι από άλλο κόσμο και όσα συμβαίνουν, στο νοικιασμένο σπίτι, που δεν πληρώνουν το ενοίκιο, δεν τα βλέπουν. Η άφιξη της Ποθούλας – μέσα από την ντουλάπα – σημαίνει και την άφιξη του παράλογου, όπως και του νεαρού ΕΑΜίτη. Το πρόβλημα όλων είναι η εξουσία, η κυβέρνηση, τα μέτρα που παίρνει. Η Ποθούλα μας κάνει να ξεχάσουμε το «δράμα» του σπιτιού, της χώρας και να μπούμε στον ελληνικό κλαυσίγελο που κυριαρχεί, όπως σε μια παλιά ελληνική ταινία, με την Βασιλειάδου και τον Αυλωνίτη, ή τον Σταυρίδη, στα μάτια μας. Φροντισμένη παράσταση με καλές ερμηνείες. Μερικές φορές μου θύμισε σουρεαλισμό του ποιητή Νίκου Εγγονόπουλου. Ένας θρίαμβος της Σοφίας Φιλιππίδου και του Σταμάτη Φασουλή. Της Βέρας Κρούσκα.
Γιώργος Χρονάς