Η Μόλλυ Σουήνυ, μιλάει σαν να παραμιλάει, θυμάται. Ακίνητη σ’ ένα κλουβί.
Άλλοτε πέφτει βαθιά στον κόσμο που έζησε κι άλλοτε θέλει να προσπεράσει ότι συνέβη. Δύο άντρες – αριστερά και δεξιά της – σαν υποβολείς είναι εκεί και συμπληρώνουν τα ταξίδι της. Όλο το έργο έχει συμβεί και μεις βλέπουμε την ανάμνηση. Το χρόνο που έγιναν όλα τα γεγονότα. Σαν εφιάλτης. Σαν ζωή που κυλάει και σταματάει να πει το βάσανο να ζεις και να υπάρχεις. Με παρελθόν.
Γιώργος Χρονάς