Ο Κώστας Μποσταντζόγλου – γιος του περίφημου Μποστ – καταγράφει τον διάλογο – που δυστυχώς – έτσι ακριβώς συμβαίνει λίγο έξω από τις πόλεις μας, τα σπίτια μας που χτίσαμε. Μηδέν του μηδενός και η ζωή συνεχίζεται. Δεν ξέρεις αν είναι μια τραγωδία ή μαύρη κωμωδία αυτό που συμβαίνει στη σκηνή – στη ζωή σ’ αυτή την επαρχιακή πόλη. Κι όμως έτσι ζουν πολλοί όχι μακριά μας. Δεν διαφέρουν, στην ουσία, μ’ αυτούς που ακούγαμε δίπλα μας να μιλούν για κάρτες, δάνεια, ταξίδια, σκάφη, ξενοδοχεία πέντε ή έξι αστέρων… – τώρα αυτά σίγησαν – όμως κάποτε ήταν πράγματα που μιλούσαν κάποιοι. Φέτος που η λέξη ελέφας έπαιξε πολύ στο θέατρο, στο σινεμά, στη λογοτεχνία, αυτό το έργο του Μποσταντζόγλου γίνεται η αποθέωση του τίποτα – μιλούν και για ελέφαντες σ’ αυτό το χωριό – όταν ο πραγματικός γίγας ελέφας είναι γλυκύτατος και συναισθηματικός, σαν μωρό. Αξίζουν τον έπαινο όλοι για την έξοχη παράστασή τους .
Γιώργος Χρονάς