Φαινόταν πως αυτό το μεσημέρι, θα 'ναι αλλιώτικο από τα άλλα. Στην ομιχλώδη παραλία της Θεσσαλονίκης, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, βρέθηκα μια ημέρα καθημερινή. Μια ημέρα καθόλου συνηθισμένη. Η πρεμιέρα της "Αυτοκρατορίας". Η εμπειρία του "I have your data".
Πριν καν αρχίσει η παράσταση, το σκηνικό στο πλάνο των ματιών μου, προοικονομούσε μυσταγωγία. Ώρα μη θεατρική. Νηνεμία περιοχής. Το γαλάζιο φόντο, η συννεφιά, το παιχνίδισμα του ήλιου, η βόλτα των περαστικών, η μεθυσμένα ομιχλώδης κτιριακά πόλη, από το σημείο αυτό να αγναντεύεται, δίνει την ενέργεια που απαιτείται για να "ξεκινήσει η ιστορία". Το κουβάρι να ξετυλιχτεί....
Ένα δρώμενο. Μια αυταπάτη εξουσίας που σταδιακά ολισθαίνει. Η αλήθεια της ζωής και η ψευδαίσθηση του σκηνικού παιχνιδιού, μπερδεύονται, σε συγχέουν και αισθάνεσαι πως όλα είναι ένα. Η αλήθεια είναι μέσα και έξω από το χώρο.
Οι ήρωες ανάμεσα μας. Οι ήρωες απέναντι. Οι ήρωες ολόγυρα.
Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός δίνει στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, την αναρχία που οφείλει και να εμπεριέχει ένας κρατικός θεσμός. Καμία τυπική νόρμα. Όλα αναπάντεχα δοσμένα, σε "χορό" δίχως αλληλουχία. Μια έκπληξη -ανά τακτά διαστήματα- σε κείμενο παραλήρημα. Η συνθήκη του τοίχου δεν υφίσταται. Σα σεντόνι που φεύγει και ξετυλίγει το νήμα του μηδενισμού. Την ένδεια που σταδιακά μας κατέκλυσε.
Δεν είναι μια τυπική θεατρική παράσταση. Πρόκειται για μια αλησμόνητη εμπειρία, όπου αφήνεις νου, καρδιά, αισθήσεις να απολαύσουν την ευρηματικότητα του σκηνοθέτη. Σε ένα άκρως δύσκολο κείμενο του Γιώργου Βέλτσου, που δεν επιδέχεται εξήγησης, αλλά επιζητεί άφεση αισθήσεων, οι ηθοποιοί ακροβατούν στην πειθαρχία. Η στιγμή είναι πειθαρχία. Η κάθε στιγμή, ομαδικότητα. Σαν αυτή που θίασος ποτέ ξανά δεν έζησε.
Μέγα ατού της παράστασης, η επιβλητική μουσική του Δημοσθένη Γρίβα, αλλά και το "σκηνικό πραγματικότητας" -το φως που δύει μαζί με τις αξίες. Στο δωδεκαμελή θίασο ξεχωρίζουν ο Γιώργος Κολοβός, ο Χρήστος Παπαδημητρίου, ο Μιχάλης Σιώνας και η Μαρίνα Χατζηιωάννου. Σαν να γνωρίζουν καλύτερα και να υπάγονται, σε ό, τι -κατά Μαρμαρινό- πρεσβεύουν.
Τώρα πια το ξέρω. Όσες φορές και αν ξαναμπώ στο φουαγιέ του Μ2, το φάντασμα της "Αυτοκρατορίας" θα με κυριεύει. Η εμπειρία που αξίζει να βιώσεις και να αφεθείς -άνευ όρων- σε αυτή.
Η Τέχνη που τολμά....