Λωρίδες φωτός. Μπλε, κόκκινες, πράσινες, κίτρινες. Δυο καρέκλες κι ένα κουβάρι κόκκινο να σφίγγεται γύρω τους. Μια ανάμνηση οδυνηρή, μια πληγή που αιμορραγεί αργά και βασανιστικά, μια προσφυγική ιστορία, αφηγημένη από την Αναστασία Βούλγαρη, δια στόματος Ελένης Τζαγκαράκη και Αντιγόνης Δρακουλάκη σκηνοθετημένη από τον Αλέξιο Κοτσώρη.
"Όταν αναστενάζουν οι γερόντισσες μπορείς να ακούσεις την ανάσα της ιστορίας..."
Βουτώντας βαθιά στα χρόνια της παιδικής της ηλικίας και ταξιδεύοντας σε κάθε στιγμή του παρελθόντος, φτάνοντας στο πικραμένο παρόν της η Ε. Τζαγκαράκη στο ρόλο της Λούλας, με τη θερμή, αισθαντική και βαθιά μελαγχολική φωνή της κατάφερε να κάνει το κοινό να δακρύσει, φωνάζοντας "Θα γυρίσεις;" στη χθεσινή πρεμιέρα της παράστασης ”Κάποιος να με φωνάξει", στο Μεταξουργείο. Στο πλευρό της η Αντιγόνη Δρακουλάκη, σύμβολο της νεότητας, της αρχοντιάς και της μητρικής στοργής, με κινήσεις αιθέριες πάνω στη σκηνή, συνοδοιπόρησε στην κατάθεση ψυχής της Λούλας, τυλιγμένη σε ένα κατάλευκο σατέν φόρεμα.
«Ακόμη αχνίζει στα ρουθούνια μου η κανέλα από το ρυζόγαλο της γιαγιάς...»
Η Λούλα, ή αλλιώς Ειρηνούλα, βιώνει μια ζωή στερημένη από την οικογενειακή θαλπωρή που αναζητά ένα παιδί... Βλέπει τα χρόνια να περνούν από μπροστά της αναζητώντας τη φιγούρα του πατέρα, ένα του γράμμα, μια απάντηση, μια ένδειξη ότι υπάρχει ακόμη, ότι την αγαπά. Εκείνος, σε αναζήτηση μιας καλύτερης δουλειάς και τύχης, εγκαταλείπει τη μικρή Λούλα και τον αδερφό της, με την υπόσχεση να επιστρέψει σύντομα, φέρνοντας μαζί του δώρα, γλυκά, παιχνίδια... Ο χρόνος παγώνει και οι γλυκιές μελωδίες του Θεοδωράκη πλημμυρίζουν το δωμάτιο. Η Λούλα, γριά πια, γίνεται και πάλι παιδί: "Εξακολουθώ να στέκομαι ακίνητη μπροστά στην αυλόπορτα, ολομόναχη, πιο μόνη και από τη μοναξιά και περιμένω κάποιος να με φωνάξει. Θα γυρίσεις;"
Μια παράσταση που ταξιδεύει το θεατή στις πληγωμένες μνήμες της ηρωίδας, καταφέρνοντας να τον συγκινήσει με τρόπο λεπτό και ειλικρινή.
Δείτε την, με την αθωότητα ενός παιδιού.