Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά -και με παράταση, λόγω επιτυχίας- ανεβαίνει στο θέατρο Ιλίσια - Βολανάκης, το έργο του Ισπανού Ζουζέπ Μπένετ Ζουρνέτ, Δύο γυναίκες χορεύουν, γραμμένο το 2008 και βραβευμένο το 2012.
Μία ηλικιωμένη στρυφνή γυναίκα, ζει μόνη της στο πατρικό της σπίτι που είναι έτοιμο να πέσει. Τα παιδιά της τα βλέπει σπανίως αλλά ευτυχώς, έχει για παρηγοριά και συντροφιά μια μεγάλη συλλογή από κόμικς. Το μόνο που της λείπει: το τεύχος 399. Κάποιο απόγευμα η κόρη της θα στείλει μια γυναίκα να την φροντίζει, μια γυναίκα αρκετά νέα που σε αντίθεση με την ηλικιωμένη, δεν έχει όρεξη για πολλές κουβέντες ούτε και κέφι να μοιραστεί τη ζωή της. Και μπορεί η σχέση των δύο γυναικών να είναι προβληματική αρχικώς, η αλληλεπίδραση τελικά της μιας στην άλλη είναι που θα τους αλλάξει τη ζωή και στο τέλος του έργου θα τις κάνει να χορέψουν λυτρωμένες.
Η Χρυσούλα Διαβάτη, απολύτως φυσική και πειστική σ' ένα ρόλο που της ταιριάζει γάντι και τον χειρίζεται με απόλυτη άνεση, κυριαρχεί στη σκηνή, κουβαλώντας τη μακροχρόνια σκηνική της πείρα. Στο πλευρό της η Θάλεια Ματίκα, εντυπωσιακά ταιριαστή μαζί της, μας πείθει πως τα συγκλονιστικά γεγονότα στη ζωής μας, γράφουν πάνω μας για πάντα, μας αποσυνθέτουν.
Η σκηνοθεσία του Τάσου Ιορδανίδη, προσεγγίζει τους ρόλους με φροντίδα και αφήνει, έξυπνα, την παράσταση να εξελιχθεί, δίνοντας μεγάλη σημασία στα κωμικά στοιχεία του έργου που κυριαρχούν και στη μετάφραση των Els des Paros.
Το σκηνικό περιβάλλον -ένα ταλαιπωρημένο από τα χρόνια σαλόνι, απολύτως εναρμονισμένο με τους φωτισμούς (και τα δύο υπογράφει ο Γκάι Στεφάνου), πετυχαίνουν να δημιουργήσουν την απαραίτητη ατμόσφαιρα που χρειάζεται η αφήγηση αυτής της ιστορίας. Στο ίδιο ακριβώς στιλ και τα κοστούμια της Ειρήνης Τσακίρη που επισημαίνουν τη «χρονική ανισότητα» των δύο γυναικών.
Η επιμέλεια της μουσικής, ανήκει στον Αντώνη Αντωνάκο και στον Τάσο Ιορδανίδη, στο τέλος έρχεται ως σωτηρία. Something stupid, με τις φωνές του Frank Sinantra και του Robbie William. Η μουσική τελικά θα υπογραμμίσει πόσο ίδιες είναι.
Η παράσταση μέσα σε 100 λεπτά καταφέρνει να συμπαρασύρει το κοινό στο δικό της σύμπαν και να μας συστήσει τις ηρωίδες. Φεύγοντας από το θέατρο μόνο προβληματισμός. Είναι πολλά τα χρόνια της ζωής του ανθρώπου, και ο ίδιος κάθε χρόνο φορτωμένος και από κάτι. Προλαβαίνετε να το δείτε, μέχρι τις 3 Μαίου.
Πέμπτη 16 Απριλίου 2015