Μεταπασχαλινή πρεμιέρα έκανε στο ανακαινισμένο Θέατρο Γκλόρια η παράσταση "Ο Κύριος Παπαπαναγιωτοπουλάκης" σε κείμενο και σκηνοθεσία του Νίκου Μουτσινά. Μια ερωτική κομεντί, στην οποία ένας συγγραφέας και θιασώτης της ηθικής, τηλεφωνεί στον ιδιοκτήτη ενός απέναντι διαμερίσματος για να του πει ότι η ενοικιάστριά του είναι πόρνη. Μόλις αυτός τη διώχνει καταμεσής της νύχτας από το σπίτι, αυτή έρχεται και χτυπάει την πόρτα αυτού που την πρόδωσε και ετσιθελικά μένει μαζί του. Σιγά, σιγά αναπτύσσεται μια σχέση μεταξύ τους στην αρχή σαρκική και στη συνέχεια και συναισθηματική, με αποτέλεσμα μια συνύπαρξη δύο εντελώς αντίθετων χαρακτήρων και ίσως δύο διαφορετικών κόσμων. Το κείμενο δεν απέχει πολύ από ένα τηλεοπτικό σενάριο μεταφερμένο στο θέατρο, με ευκαιριακό χιούμορ, κλισέ αστεία, καταστάσεις και χαρακτήρες και απόλυτα αναμενόμενη πλοκή και εξέλιξη.
Ο Νίκος Μουτσινάς όπως προείπα κρατά και το ρόλο του σκηνοθέτη στην παράσταση, την οποία βασίζει στις ατάκες, το γρήγορο ρυθμό και μια κιτς ενδυματολογική αισθητική. Όταν οι έξυπνες και αβανταδόρικες ατάκες εξαντλούνται και αυτό πιστέψτε με γίνεται σύντομα, αρχίζει η ανακύκλωσή τους με διάφορες παραλλαγές, ενώ η έμπνευση για κάτι πραγματικά έξυπνο και "καινούργιο" εξαντλείται γρήγορα. Μαζί με την έμπνευση χάνεται φυσικά και ο ρυθμός και μένουν μόνο κάποιες κουρασμένες κινήσεις, τα υστερικά καυγαδάκια των δύο χαρακτήρων και οι κιτς ενδυματολογικές επιλογές της πρωταγωνίστριας να προσπαθούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή. Στο δεύτερο μέρος η καθίζηση γίνεται σχεδόν καθολική, αφού αναλώνεται σε μια στείρα επανάληψη διαλόγων, κινήσεων και εικόνων που γίνεται βαρετή, ρυθμός και ατμόσφαιρα δεν υπάρχουν ούτε κατά διάνοια και έτσι αποκαλύπτεται όλη η εκφραστική ένδεια του κειμένου. Και ο χρόνος κυλά για το θεατή βάναυσα αργά με την τελική σκηνή του έργου να μοιάζει λυτρωτική και το τελικό χειροκρότημα διεκπεραιωτικό με ένα στεναγμό ανακούφισης. Δυστυχώς το τηλεοπτικό χιούμορ και μια χιλιοειπωμένη ιστοριούλα δεν είναι αρκετά για το θέατρο, το οποίο χρειάζεται έργα με λόγο δομημένο και έξυπνο, σκηνοθεσία με άποψη και όχι ατάκες ατάκτως ερριμένες που αγωνιούν να βρουν ανταπόκριση στο κοινό. Όσο για το χιούμορ χρειάζεται αυθεντικότητα και αυθορμητισμό και όχι να βασίζεται σε σεξιστικά, ρατσιστικά και ομοφοβικά αστεία. Αλλιώς ακόμα και το χάχανο δε βγαίνει από το θεατή αβίαστα και αυθόρμητα.
Ο Νίκος Μουτσινάς κρατά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Κωνσταντίνου (ή Βάσου) Παπαπαναγιωτοπουλάκη. Μετά το πρώτο εικοσάλεπτο ένιωσα ότι κουράστηκε και παρά τη συνεχή του κίνηση στη σκηνή δεν είχε σφρίγος, πάθος και ουσία στην ερμηνεία του. Αντιγράφοντας στη λεπτομέρεια εκφράσεις, στήσιμο σώματος και κίνηση εκπομπών του στην τηλεόραση δεν επιφύλαξε τίποτε καινούργιο ακόμα και στους δηλωμένους φαν του. Η Μαρία Σολωμού στο ρόλο της Άννας (με το επίθετό της να γίνεται συνεχώς αντικείμενο λεκτικών αστεϊσμών εξαιρετικά αποτυχημένων) με κακή άρθρωση, υπερβολικότητα στην ένταση της φωνής, την κίνηση, αλλά και την απλοϊκότητα που θέλησε να περάσει στο χαρακτήρα της, ένιωσα ότι απλά περιέφερε το ταλαιπωρημένο της σαρκίο στη σκηνή και δεν έκανε καμία υποκριτική προσπάθεια, έστω και υποτυπώδη. Και εξυπακούεται ότι η χημεία των δύο στη σκηνή, ειδικά η ερωτική, ήταν επιεικώς μέτρια. Επιπρόσθετα, σε καμία στιγμή δεν εισέπραξα την αίσθηση ότι ο ένας "στήριζε" τον άλλο είτε σε επίπεδο ερμηνείας, είτε σε επίπεδο αρμονίας κίνησης και λόγου.
Το σκηνικό της Μαρίας Φιλίππου είχε μια παλαιομοδίτικη εσάνς που εξυπηρετούσε το προφίλ του σπιτιού του κεντρικού ήρωα, ενώ τα κοστούμια της Νικόλ Παναγιώτου στα όρια του κιτς, προσπάθησαν μάταια να συμβάλλουν στη δημιουργία μιας ευφρόσυνης ατμόσφαιρας στην παράσταση. Οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη υπερβολικοί και επικαλυπτόμενοι, ενώ η μουσική επιμέλεια του Νίκου Μουτσινά είχε κάποιο ενδιαφέρον.
Συμπερασματικά, στο Θέατρο Γκλόρια είδα μια παράσταση, όπου έγινε μια απέλπιδα προσπάθεια να προσαρμοστούν τηλεοπτικών δεδομένων νόρμες στο θεατρικό σανίδι. Επειδή όμως το θέατρο δύσκολα κρύβει τις αδυναμίες κειμένου, σκηνοθέτη και ερμηνειών, αυτές έγιναν άμεσα αντιληπτές και φανερές ακόμα και στον ανυποψίαστο θεατή. Μόνο οι φανατικοί ακόλουθοι των τηλεοπτικών εκπομπών του κυρίου Μουτσινά μπορεί να βρουν ενδιαφέρον στην παράσταση, οι υπόλοιποι μάλλον θα βαρεθούν και θα πλήξουν.
Σάββατο 25 Απριλίου 2015