Μια άνεργη, αποσυρμένη ηθοποιός ετοιμάζεται να επιστρέψει στη σκηνή. Μπερδεμένη ανάμεσα σε πρόσωπα των ρόλων που έπαιξε, ή που της ταιριάζουν, και στη ζωή της – επιμένει στην προσωπικότητα του πατέρα της – γυρίζει σαν ήρεμο θηρίο στο δωμάτιό της καταφεύγοντας στον καθρέφτη της, στον καφέ, στο ποτό, στο τσιγάρο. Θυμάται και ξεχνάει ότι την πληγώνει. Άλλα τα επαναφέρει στο όνομα – σκηνοθέτης, παραγωγός, άνθρωποι του θεάτρου, της πρόστυχης χειρονομίας…, και θυμώνει, γιατί πρέπει να περάσει τις εξετάσεις τους, για να προσληφθεί στο ρόλο.
Μονόλογος, 60΄, με την Κάτια Σπερελάκη, γραμμένος από την ίδια και σκηνοθετημένη από τον Θέμη Μαμουλίδη, με ωραία μουσική επιμέλεια του Κώστα Θωμαΐδη, χτυπάει κατ’ ευθείαν στη γυναικεία ψυχή – αυτό που λέγαν οι λατίνοι: anima!
Κουράζει η επιμονή της στο καλλιτεχνικό μέρος της ζωής. Στο θέατρο εν θεάτρω της.
Γιώργος Χρονάς