Θα έλεγες, βλέποντας αυτό το έργο, ότι η καταρρακτώδης βροχή που πέφτει, έξω από το ξύλινο σπίτι στο δάσος, όπου υπάρχουν τα αδέλφια Μπέτυ (Τζωρτζίνα Παλαιοθοδώρου) και Μπόμπυ (Μάξιμος Μουμούρης), συμβαίνει για να ξεπλύνει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον τους. Σαν τα νερά του Ευρίπου που αλλάζουν διεύθυνση – ανά έξι μώρες – εδώ στις 2 ώρες, που διαρκεί το έργο, του Καναδογάλλου ΛαΜπιούτ – γεννήθηκε το 1963, στο Μίτσιγκαν των ΗΠΑ – η αγάπη και το μίσος διαδέχονται το λόγο που ακούμε, αφοσιωμένοι στην τέχνη της ζωής, που μιμείται το θέατρο.
Οι κεραυνοί, οι αστραπές, που πέφτουν στο δάσος, φωτίζουν περισσότερο την ψυχολογία τους, τα δρώμενα, τον άνθρωπο. Κι όταν ανάβουν έναν μπάφο (τσιγαριλίκι), δεν έχει αναστολές, ο Μπόμπυ, να την πέσει στην αδελφή του. Θάλεγες πως άλλοτε νομίζεις ότι θεολογεί κι άλλοτε την ξεχνάει την θεολογία του. Τιμωρός και φταίχτης, ένας μπερδεμένος αρσενικός που μιλάει σαν να κάνει μουσική. Μαθηματικά. Αλλά κι η Μπέτυ τέλειο θηλυκό. Η ίδια η Εύα. Με το μήλο. Η ζωή της με παρελθόν. Σαν την Μπλάνς Ντυ Μπουά του Τένεσι Ουίλιαμς, φαντάζει, με όσα της καταλογεί ο αδελφός της Μπόμπυ. Όμως είναι έτσι;
Οι ηθοποιοί, έξοχοι, σηκώνουν τον χρόνο του συγγραφέα με το παίξιμό τους. Το έργο θα κέρδιζε αν ήταν 20΄ μικρότερο. Αλλά έτσι ήθελε ο κύριος ΛαΜπιούτ, που έχει πολύ ελεύθερο χρόνο. Για να γράφει, θεατρικά έργα.
Γιώργος Χρονάς