Θεατρικός μονόλογος – παραλήρημα, μέχρι να βγουν στη σκηνή ανθρώπινοι τύποι που μηρυκάζουν κοινοτοπίες. Υπό τους ήχους του διάσημου άσματος: Αν κάνω άστατη ζωή, της Ρίτας Σακελλαρίου, εμφανίζεται η Δήμητρα Χατούπη, όπου αρχίζει να αναλύει, περίπου, την φράση του Σοφοκλή: πολλά τα δεινά αλλά τίποτα σαν τον άνθρωπο! Όχι, φυσικά, τον Χρυσούν Αιώνα του Περικλέους, αλλά σήμερα! Όλα εκ του εγκεφάλου μας, δια της λογικής της, αναλύονται. Χείμαρροι σκέψης μας οδηγούν στο μηδέν, δια του λόγου της Μαρίας Λαϊνά. Ο άνθρωπος – διανοούμενος, ο δήθεν κι ο αυθεντικός, η καταστροφή της φύσης, τα έντομα, τα τετράποδα, η διατροφική αλυσίδα, το τρελό άπτερο δίποδο… Με την βοήθεια αλκοόλ – ζαλισμένη από την αλήθεια που περιέχει – μας ξετυλίγει τον μοντέρνο κόσμο μας – πρωτίστως, ελληνικό. Και ξαφνικά εμφανίζεται ο θίασος της κοινοτοπίας. Που έχει φανερά σημάδια προβλήματος – το ίδιο, το πρόβλημα, μπροστά μας. Μιλούν ακατάπαυστα, μέχρι να πέσουν στη γη. Τελειωμένοι. Φαληρισμένοι.
Βγαίνουμε στο δρόμο, μετά την παράσταση. Όλα φωτίζονται αλλιώς. Το μηδέν μας πλακώνει. Η Δήμητρα Χατούπη – μοναδική στο ρόλο της – μας θυμίζει την φράση που έγραψε παντού στους τοίχους της σκηνής – μια φορά η ζωή! Μπράβο σε όλους και στην Γεωργία Μαυραγάνη που το σκηνοθέτησε.
Γιώργος Χρονάς