Δύο παράλληλοι μονόλογοι επί σκηνής. Ένας άφραγκος ιδιοκτήτης γραφείου κηδειών και μια πόρνη. Ο κάθε ένας μιλάει χωρίς να τον ακούει ο άλλος. Μόνο εμείς οι θεατές επί 90΄. Ο κόσμος των νεκρών δια στόματος Δημήτρη Πετρόπουλου και ο κόσμος μιας πόρνης δια στόματος Μαρίας Μπαγανά. Οι νεκροί και οι ζώντες που αγκομαχούν πάνω στο σώμα της. Άνθρωποι και ανθρωπάκια. Δημοσιογραφική γλώσσα ωμή, ταξίδι στον κόσμο, στα ελληνικά και διεθνή πολιτικά, κοινωνικά ήθη. Τα φτηνά όνειρα που γεμίζουν τη ζωή τους. Λες και υπάρχει τέλος σ’ αυτό το ταξίδι μας στη γη. Το απροσδόκητο φινάλε του έργου – μολονότι αργεί, περιττά, να έρθει – κλείνει τη βραδιά μας, όπου υπάρχει έργο, χωρίς τέχνη θεάτρου. Ο κύριος Πετρόπουλος ας προσέξει καλύτερα πώς μιλάει, για να ακούμε.
Γιώργος Χρονάς