Το να τολμά κανείς να ανεβάζει άπαιχτο στη χώρα μας έργο του Ερρίκου Ίψεν σε μια εποχή που πολλοί από φόβο παρουσιάζουν εύπεπτα, συνήθως δοκιμασμένα - έως και καμένα - έργα και μάλιστα με δεκαπενταμελή [!] θίασο και μουσικούς επί σκηνής [!], έχει να κάνει με ρίσκο του [θεατρικού] έρωτα! Τι κι αν το έργο αυτό του Ίψεν ακούει στον τίτλο «Κωμωδία του έρωτα»;
Αυτό που κάνει ο Γιώργος Λιβανός στο «Studio Κυψέλης» του μόνο «Ρίσκο του [θεατρικού] έρωτα» μπορείς να το πεις! Θα μπορούσε να επιλέξει -και αυτός!- κάτι «εύκολο», έστω και ένα κλασικό σουξέ, εκείνος όμως διάλεξε άπαιχτο στην χώρα μας, πολυπρόσωπο αλλά και απαιτητικότατο απ’ όλες τις απόψεις. Ήξερε ότι χρειάζεται να γίνει πολύ σκληρή δουλειά και στην μετάφραση και στη διδασκαλία των τόσων πολλών ηθοποιών και στην κίνησή τους μα και στην φωνητική τους - μια και το έργο αυτό έχει πολλά τραγούδια.Θα έπρεπε να κάνει πρόβες αρκετών μηνών. Ούτε κι αυτό τον φόβισε. Κι έτσι έξι μήνες πριν άρχισε τις πρόβες στο λιλιπούτειο θεατράκι της στην Κυψέλη.
Έξι μήνες μετά, η «Κωμωδία του έρωτα» πήρε σάρκα και οστά. Η παράστασή του φτιαγμένη με μεράκι, έχει κωμικές στιγμές,όπως έχει και δραματικές νότες που φέρνουν δάκρια στα μάτια.
Τα μηνύματα του Ίψεν ακριβά και μοναδικά φωτίζονται με καίριο τρόπο και η ιστορία του ξετυλίγεται στα μάτια των θεατών, με ένα τρόπο ποιητικό. Το θέμα του; Η διεκδίκηση της ευκαιρίας να ζήσει κάθε νέος τη ζωή που ονειρεύεται μακριά από τις συμβάσεις που ορίζουν οι νόμοι του Κράτους, της Εκκλησίας και της Ηθικολογίας. Τα θέλω και οι ελπίδες της νεολαίας έρχονται σ’αυτό το έργο σε πλήρη αντιδιαστολή με τους κανόνες μιας κοινωνίας η οποία παρακμάζει και φθείρεται. Από τους «άσσους» της παράστασης οι υποκριτικές αλλά και φωνητικές επιδόσεις του Γιάννη Φίλια ,του Νικόλα Καραγκιαούρη-κλέβει παράσταση στιγμές στιγμές ο βαρύτονος-, της Άντειας Ολυμπίου μα και του Χρήστου Λιακόπουλου.