Ας ξεκινήσω την κριτική μου στην, κατά Σπύρο Παπαδόπουλο, ''Κωμωδία του τυχαίου θανάτου ενός αναρχικού'' με μία πάλι προσωπική ιστορία: Τέλη του 1998 – αρχές ΄99 υπηρετώ ως ''γιωτάς'' στο Πεντάγωνο, όπου με φωνάζει κάποιος υψηλόβαθμος αξιωματούχος – ούτε θυμάμαι ακριβώς τα γαλόνια του – για να μου ζητήσει να σκηνοθετήσω θεατρική παράσταση για το στράτευμα! Αφού παθαίνω ένα σχετικό σοκ βρίσκω στα γρήγορα ένα εργάκι ανώδυνο, κωμωδία, ότι έπρεπε για στρατό και συγκεκριμένα τον ''Θάνατο του Περικλέους'' του Κορομηλά. Φτιάχνω...θίασο μέσα σε δυο μέρες, προσπαθώντας να ξελασπώσω τα φιλαράκια μου, απ' τα οποία αν κανείς διαβάζει τώρα το κείμενο αυτό σίγουρα θα με μακαρίζει ακόμη. Βρίσκω, υποτίθεται, και μέρος για πρόβες εκτός Πενταγώνου φυσικά και νάσου όλοι αδειούχοι με μούσια να εμφανιζόμαστε στο στρατόπεδο μια φορά τη βδομάδα για αναφορά σχετικά με την παράσταση. Οι εβδομάδες περνούσαν και οδεύαμε προς το πολυπόθητο απολυτήριο, μα με την παράσταση δεν είχαμε προχωρήσει καθόλου. ''Κάτι θα σκεφτώ'' έλεγα στους υπόλοιπους στρατιώτες – ηθοποιούς που μου θύμιζαν πως αν δεν παρουσιαζόταν το έργο δε θα τη γλιτώναμε την αυστηρότατη ποινή φυλάκισης. Στο παρά πέντε, η λύση δόθηκε κυριολεκτικά εξ ουρανού ή για την ακρίβεια εκ της τότε ηγεσίας του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Με ξαναφώναξε ο ίδιος γαλονάς στο γραφείο του για να μου πει πως ήρθε εγκύκλιος από το Υπουργείο για συγκεκριμένο θεατρικό έργο που θα ανέβαινε στα στρατόπεδα της χώρας. Έπρεπε λοιπόν να αλλάζαμε ρεπερτόριο, κάτι που δε γινόταν διότι σε ένα μήνα απολυόμασταν, συνεπώς φτηνά τη γλιτώσαμε. Ποιο ήταν όμως το έργο που ήρθε εντολή να παρουσιαστεί στα στρατόπεδα; Του Ντάριο Φο, ''Η μαριχουάνα της μαμάς είναι πιο γλυκιά''! Ασύλληπτο! Ούτε θα τολμούσα ποτέ να προτείνω ένα τέτοιο έργο εκεί μέσα! Κι όμως, το διάλεξαν με το συντηρητικό και ολότελα λανθασμένο σκεπτικό πως θα απέτρεπε τους φαντάρους από τη χρήση ναρκωτικών ουσιών που ως γνωστόν κάνει θραύση στα στρατόπεδα. Δεν έμαθα ποτέ αν τελικά δόθηκαν παραστάσεις, μόλις είχα απολυθεί και δεν επιθυμούσα κανέναν περαιτέρω δεσμό με την πιο άχρηστη περίοδο της ζωής μου. Το κακό, όμως είχε γίνει: Στα μάτια μου ο Ντάριο Φο έγινε ένας θεατρικός συγγραφέας – επαναστάτης της νοικοκυράς, κατάλληλος για μία εκ των προτέρων καταδικασμένη αφύπνιση των βλαβερών μικροαστών. Τι μού'φταιγε βέβαια ο σημαντικός Ιταλός δραματουργός; Τίποτα, αλλά καμιά φορά τα πράγματα αποφαίνοντα αλλιώς στην προσωπική πορεία του καθενός.
Το ίδιο συναίσθημα αισθάνθηκα και στην παράσταση ''Κωμωδία του τυχαίου θάνατου ενός αναρχικού'' στο θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης στην Κυψέλη. Το έργο είναι ευφυέστατο, άμεσο, καταγγελτικό, κάπου δημαγωγικό και το ίδιο καλοί είναι τόσο ο πρωταγωνιστής Σπύρος Παπαδόπουλος, όσο και οι άλλοι ηθοποιοί. Τι ήταν αυτό που με χάλασε ωστόσο; Σίγουρα όχι η τηλεοπτική περσόνα του Παπαδόπουλου που αποφάσισε να ξεκολλήσει απ' τους χορούς και τα τραπεζώματα του ''Στην υγειά μας ρε παιδιά'' και να γίνει ο παμπόνηρος τρελός, ο οποίος αποκαλύπτει τη σάπια αστυνομική διεύθυνση διεστραμμένων φασιστοειδών μπάτσων. Τότε τι με χάλασε; Μάλλον το γεγονός πως έβλεπα ένα έργο αριστερών καταβολών με τηλεοπτικές φάτσες μεταξύ του θιάσου και μια λογική ''υπερπαραγωγής'' που θύμιζε σόου του ΑΝΤ-1 και όχι κάτι ταπεινότερο και αμιγώς καλλιτεχνικό. Επίσης, δεν μου άρεσε αυτό το παιχνίδι με το κοινό του τύπου ''σηκώστε τα χέρια όσοι θέλετε να ανατιναχτούν οι αστυνομικοί ή να τους λύσει η δημοσιογράφος''. Το να ανατιναχτούν οι μπάτσοι- δολοφόνοι, όπως τους περιγράφει ο Φο, αγαπητέ Σπύρο Παπαδόπουλε, θα ήταν πράξη, η οποία θα μπορούσε εύκολα να διχάσει το κοινό αυτή την περίοδο ειδικά. Άσε που το κοινό της εν λόγω παράστασης περισσότερο απολιτίκ μου έμοιαζε παρά κάποιας συγκεκριμένης πολιτικής παράταξης. Αναρχικούς μόνο δεν είχε η παράσταση μεταξύ των θεατών, εφόσον αυτοί θα προτιμήσουν να πάνε σίγουρα σε κάποια άλλη, διαφορετική θεατρική σκηνή.
Εν κατακλείδι, ο αναρχισμός είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να μικροαστικοποιείται εν είδει λαμπερής θεατρικής παράστασης. Ο αναρχισμός δεν θα γίνει ποτέ ''θέαμα για όλη την οικογένεια'', διότι έτσι χάνει τη μαχητικότητα, τη γοητεία του και πλαδαρεύει. Πάντα όμως θα πουλάει εκ του ασφαλούς και θα συγκεντρώνει τα πλήθη των ''περίεργων''.