Σ’ ένα θεατράκι που θυμίζει γόνιμη συνωμοσία ένας μονόλογος διάρκειας 72 λεπτών σκηνοθετημένος από τον συγγραφέα Βασίλη Κατσικονούρη. Ένας μονόλογος με τη φωνή και το σώμα του πολύ καλού ηθοποιού Βαγγέλη Ρόκκου. Μ’ αρέσουν οι μονόλογοι. Και στην παρέα παίζει να είμαι η μόνη που τους ζητώ διακαώς. Ίσως γιατί μέχρι τώρα έχω δει μόνο καλούς μονολόγους οπότε γενικεύω ασυναίσθητα μέχρι να φάω τα μούτρα μου. Ίσως γιατί βρίσκω προκλητικά γοητευτική και την έκθεση του ενός μόνου του και την καταγραφή μιας αφορμάριστης πληθώρας λέξεων που τις λέει ένας και τις ακούν ή τις διαβάζουν πολλοί.
Ένας ηθοποιός χωρίς όνομα μπροστά σε κάποιους ξένους, μπροστά σε εμάς δηλαδή με μια ειλικρίνεια ίδια με αυτή που υπάρχει όταν είσαι ή με τον εαυτό σου ή με φίλους σου. Με χιούμορ- τα συγχαρητήριά μου στον συγγραφέα- , με ευρηματική απλότητα – Μπράβο, κύριε Κατσικονούρη- και με μια σύμφυτη και ενδιαφέρουσα αυτοσχεδιαστική τάση – Μπράβο στον ηθοποιό, Βαγγέλη Ρόκκο- θίγονται ένα- ένα όλα τα ζητήματα που αφορούν όλους τους ηθοποιούς του κόσμου. Όλους τους «εργάτες» στις κουίντες, στα υποβολεία, στα καμαρίνια, στο σανίδι(το ξαναλέω), στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Όλους μας όλους που γίνονται ένα κύτταρο για να πετύχουν την κινητοποίηση και του πιο στραβωμένου θεατή. Εξιδανικευμένο παράδειγμα, αλλά από πείσμα θέλω να πιστεύω ότι είναι ένα μέσο παράδειγμα. Ότι όλοι οι πιστοί του θεάτρου υπάρχουν από τη στιγμή που έχουν ανοίξει όλα τα παράθυρα. Ο ηθοποιός τεμαχίζει καρέ- καρέ τις κινήσεις, τις σκέψεις, την ψυχή, όλη του την ύπαρξη προκειμένου οι ξένοι να καταλάβουν τι υπάρχει πριν και μετά το ρόλο. Τι υπάρχει πίσω από τις σταγόνες του ιδρώτα, πίσω από το γέλιο , πίσω την κίνηση εκείνη στα δεξιά της σκηνής, πίσω από τη σιωπηλή στάση στην καρέκλα, πίσω από όλα. Για μια ακόμη φορά αποκαλύπτεται η έννοια του δίπολου στη ζωή του ηθοποιού. Το ύψος και το βάθος, το φως και το σκοτάδι, η μέρα και η νύχτα, ο θόρυβος και η σιωπή, η χαρά και η λύπη, η ευημερία και η στενότητα, η επιφάνεια και ο υπόγειος αφανισμός. Όλα με την ίδια ταχύτητα που το φως διαδέχεται το σκοτάδι στα στενά όρια μιας θεατρικής σκηνής. Και όλα αυτά άλλοτε να υπαινίσσονται και άλλοτε να λέγονται λιτά και απέριττα και το πρόσωπο του Βαγγέλη Ρόκκου να έχει συσσωρεύσει, εκεί στην άκρη του χαμόγελου, όλη την πικρία την κόσμου.
Μου άρεσε η αμεσότητά του. Μου άρεσε που ήταν ο ηθοποιός που έπαιζε τον ηθοποιό χωρίς υπερβολές και αστειάκια «για να καλύψουμε τη μοναξιά της σκηνής και τα χάσματα», χωρίς ν’ αρπάξει από τα μούτρα τους θεατές που ήταν τόσο κοντά του-εξαιτίας της δομής του χώρου-.
Πόσα συμβαίνουν και πόσα αγνοούμε. Πόσο απροστάτευτος και στη μοίρα του αφημένος είναι ο ηθοποιός. Ο ηθοποιός που για εμάς είναι οι ρόλοι του, γι΄ αυτόν είναι οι στιγμές του κόπου που δεν πήγαν χαμένες. Τώρα πια όλος ο κόπος πάει σχεδόν χαμένος. Και ας λέμε είναι ηθικό το κέρδος, μια εμπειρία ακόμη κτλ κτλ. Το χειροκρότημα δεν τρώγεται και η στάση του βράχου απέναντι στις δικιές σου, τις ολόδικιές σου ιδέες δεν κρατιέται εύκολα, αν σε λυγίσει η πείνα.
Όλη μου η σκέψη εκεί γύρω άρχισε να γυρνάει. Στους αγώνες δρόμου που κάνει ο άνθρωπος για να μπορέσει να διεκδικήσει δίπλα του το επίθετο «αξιοπρεπής». Και συγκεκριμένα ο ηθοποιός, ο πιο μόνος, αυτός με τα «θνησιγενή» όνειρα, τα κόκκινα ποσοστά της ανεργίας, ο υπεράνθρωπος και το πολυεργαλείο.
Τελικά, αυτοαναιρείται στο τέλος; Δεν είναι η τέχνη του το πιο τέλειο αγκίστρι; Δεν είναι αυτή που τον σώζει; Σώζει τους ξένους και φέρεται με ανακρίβεια στον εργάτη της; Η αυτοαναίρεση συμπυκνώνεται ολόκληρη στον τίτλο: «Το Θέαμα». Αποτέλεσμα ενέργειας με παθητική χροιά. Σε αντίθεση με το θέατρο που και από τη γλωσσική του κατάληξη να το πάρεις (-τρο) εμπεριέχει τη διαρκή ενέργεια.
Απλά θέαμα γίνεται, όταν η αφυπνισμένη αυτοσχεδιαστικότητα δίνει τη θέση της στην ξερή παθητική επανάληψη. Πώς να μη τη δίνει δηλαδή; Όταν το επάγγελμα του ηθοποιού μετρά τα περισσότερα προβλήματα; Ο άλλος θα κοιτάξει να εξελίξει τις φόρμες του ή το χρονοδιάγραμμα της επιβίωσής του;
Κύριε Κατσικονούρη, συνεχίστε. Είστε και σε αυτό-στην σκηνοθεσία δηλαδή- εξαιρετικός.
Μετάφραση: Κατερίνα Θεοδωράτου
Σκηνοθεσία: Βασίλης Κατσικονούρης
Σκηνογραφία: Έλενα Παπαδημητρίου
Κοστούμια: Μαρία Τάγκαλου
Μουσική επιμέλεια: Βασίλης Κατσικονούρης
Sound Design: Γιώργος Στεφανακίδης
Φωτογραφίες: Βικτωρία Λαβράνου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ίρις Χατζηαντωνίου
Δημιουργικό: Νίκος Αγάθος
Ερμηνεύει ο Βαγγέλης Ρόκκος
Στο Θέατρο «Σημείο» Lab (πρώην «Απλό»), Χαριλάου Τρικούπη 4, (πίσω από το Πάντειο)
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Σάββατο 21:15, Κυριακή 19:15