Φτάνοντας έξω από το θέατρο Ήβη στου Ψυρρή λίγο πριν την έναρξη της παράστασης σε υποδέχεται ένας τσολιάς με ένα κασετόφωνο που παίζει δημοτικά τραγούδια. Ο κόσμος γελάει κι εγώ απορώ γιατί. Άλλοι στα χωριά διασκεδάζουν μ' αυτά τα τραγούδια, παντρεύονται, γιορτάζουν, είναι μέρος της καθημερινότητας τους. Με ποια λογική θα γελάσω εγώ, ο άνθρωπος της πόλης, και θα χλευάσω την παραδοσιακή μουσική, ασχέτως αν δεν είμαι φαν των κλαρίνων και των ασμάτων του βουνού και του λόγγου; Παμ' παρακάτω! Η παράσταση με τον ομολογουμένως έξυπνο και ελκυστικό τίτλο ''Μια από τα γίδια'' θέλει να είναι επιθεώρηση. Μόνο που όταν βλέπει ο θεατής σκετς, τα οποία θα μπορούσε νά'χει πετύχει μ' ένα γκουγκλάρισμα και στο www.anekdota.gr, συγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι επιθεώρηση. Πόσω μάλλον όταν η επιθεώρηση στόχευε στη σάτιρα από τότε που πρωτοεμφανίστηκε και στην κονιορτοποίηση, μέσω του χιούμορ, των κακώς κειμένων της εκάστοτε εποχής. Αντ' αυτών των δύο βασικών στοιχείων της, λοιπόν, εδώ είδαμε μια σειρά από τελείως ασύνδετα μεταξύ τους νούμερα, τίγκα στον σεξισμό, την ανοησία, έως και την ομοφοβία. Διότι, όταν ένα από τα σκετς τελειώνει με την ατάκα του εργοδότη προς τον υποψήφιο υπάλληλο ''Συγχαρητήρια, πηγαίνετε με άντρες, άρα θα βρείτε δουλειά'', κατά τη γνώμη μου, δεν απέχει πολύ από το παραληρητικό υβρεολόγιο του Χρυσαυγίτη βουλευτή με τις ''αλβανικές κωλοτρυπίδες'' τις προάλλες έξω από το Χυτήριο. Επίσης, όταν παρουσιάζεις σε video-wall την απαράδεκτη από αρχιτεκτονικής και αισθητικής άποψης πλατεία Ομονοίας, το τελευταίο πράγμα που θα περίμενε κανείς να δει στο σχετικό σκετς είναι η σάτιρα των τοξικομανών. Και ok, όλοι έχουμε δεχτεί την ερώτηση στο δρόμο ''Μήπως έχεις ένα ευρώ;'', το πρόβλημα όμως είναι τόσο πολυδιάστατο, ώστε είναι επιεικώς απαράδεκτο να το πιάνεις απ' την πλευρά των εξαθλιωμένων και δυστυχισμένων τοξικομανών. Ειλικρινά γιατί τέτοιος μισανθρωπισμός εν είδει χαβαλέ; Όσο δε για τα σκετς με τη μοναδική γυναίκα ηθοποιό να πηγαινοέρχεται ντυμένη μπαλαρίνα και να λέει κρυόπλαστα ζωδιακά προγνωστικά, αυτό ούτε κατάλαβα τι εξυπηρετούσε. Ή μάλλον κατάλαβα! Τη συνειδητοποίηση πως έβλεπα μία κακόγουστη παράσταση - πλίνθοι, λίθοι, κέραμοι ατάκτως ερριμμένα...Κρίμα, γιατί και οι τρεις ηθοποιοί, ο Αντώνης Κρόμπας που έγραψε τα νούμερα και σκηνοθέτησε κιόλας, η Βούλα Τσαπακίδου και κυρίως ο Γιάννης Δρακόπουλος φαίνεται να διαθέτουν μεγάλο κωμικό ταλέντο, το οποίο εδώ χαραμίζεται 100%. Ωστόσο, η κριτική αυτή μάλλον δεν έχει κανένα νόημα, αν σκεφτεί κανείς πως πέρσι - λέει - ήταν ''το πιο πολυσυζητημένο stand up comedy με εκατοντάδες φανατικούς οπαδούς''. Να τους χαίρονται, εγώ δε θα πάρω.