Κάτι γίνεται στο Θέατρο Δια Δύο του Κεραμικού από τη θεατρική ομάδα ''Ναυτίλος'', τον συνθέτη Γιώργο Κομπογιάννη, τον σκηνοθέτη Θανάση Χαλκιά και βασικά τον ηθοποιό Γεράσιμο Γεννατά. Η ''Πατριδογνωσία'' (εναλλακτικός τίτλος ''Τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη") δεν είναι μια απλή, έστω ''μικρή'' - όπως αναγράφεται - ''πολιτική επιθεώρηση''. Είναι πρωτίστως η αποθέωση της ποιότητας στην ψυχαγωγία και στο χιούμορ, το καλαίσθητο συνταξίδεμα μουσικής και ποιητικού λόγου και σίγουρα η ευκαιρία για τον Γεννατά να ξεδιπλώσει το μεγάλο ερμηνευτικό ταλέντο του, σπάζοντας το φράγμα μίας ακόμη ''stand up comedian'' παρουσίας.
Θα έλεγα για την ακρίβεια ότι η εν λόγω παράσταση συστήνει ένα νέο είδος ''πολιτικής επιθεώρησης'', όπου τα πρωτότυπα κείμενα των Γεράσιμου Γεννατά - Γιώργου Γαλίτη συνυπάρχουν μια χαρά με αυτά των Μαγιακόφσκι - Ρίτσου, Μπρεχτ, Τ. Σ. Έλιοτ, Ξενοφώντος και Θουκυδίδη και ουδείς έχει πρόβλημα. Ενδιαμέσως, ο συνθέτης Γιώργος Κομπογιάννης στο πιάνο, συνεπικουρούμενος από τον Διονύση Βερβιτσιώτη (βιολί), τον Κώστα Στάικο (πνευστά) και την Έλλη Φιλίππου (τσέλο), παρουσιάζει συνθέσεις του - μελοποιημένα ποιήματα, τα οποία, αφενός μοιραία παραπέμπουν στον ''πολιτικό'' Θάνο Μικρούτσικο των 70s (Μπρεχτ γαρ), αφετέρου πετυχαίνουν να ισορροπήσουν δεξιοτεχνικά το πιο σοβαρό με το αμιγώς κωμικό κομμάτι της παράστασης. ''Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι'' διερωτήθηκε κάποτε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ και βλέπουμε τελικά πως οι μεγαλοκαρχαρίες τούτοι δεν απέχουν πολύ από τον ''Εφοριακό της γειτονιάς σας'' του Γαλίτη, ένα σκετς βασισμένο εν πολλοίς στο σουρεαλιστικό black humour των Μόντυ Πάιθον. Κι ακόμη, υπάρχουν τα σκετς για τη Μονή Βαλτοπεδίου, η - κατά βάθος - θρηνητική Παπαρέλαση των ανέργων και όλων των διαλυμένων Νεοελλήνων, καθώς και το πιο σκληρό πρόσωπο του σύγχρονου πολιτικού, που χάνει και το παραμικρό στοιχείο αξιοπρέπειας προκειμένου να κερδίσει την ψήφο του κοιμισμένου λαού για μια ακόμη φορά. Στο τέλος, το ποίημα ''Σύμβολο πίστεως'' του Τάσου Λειβαδίτη που απαγγέλλει ο Γεννατάς έχοντας αγγίξει επίπεδα ερμηνευτικού...τρανς, κάνει το θεατή να κλάψει. Από τι; Από το γέλιο μιάμισης ώρας ή από τη συνειδητοποίηση της ζώσας πραγματικότητας; Και τόσο συναισθηματικός να μην είναι πάλι κανείς, τον αποζημίωσε σίγουρα η παράσταση στο σύνολο της και τον φόρτωσε ή, σωστότερα, τον πλούτισε με πολλές - πολλές σκέψεις.
Αντώνης Μποσκοΐτης
info
Για λίγες μόνο παραστάσεις, στο θέατρο Δια Δύο (Σπ. Πάτση 99, Κεραμικός)