Γι’ αυτούς που πιστεύουν πως οι δαίμονες – εκπεσόντες άγγελοι – δεν υπάρχουν, δεν έχουν παρά να δουν την παράσταση σ’ αυτό το κεντρικό θέατρο της οδού Βουκουρεστίου. Παλιοί και νέοι δαίμονες – μάγια, μάγισσες – και πρόσωπα που κατέχονται από το κακό, τα πνεύματα του κακού. Η ιστορία – το λιμπρέτο του Σταύρου Σιδερά μπλέκει τις εποχές και τα φαινόμενά τους μέχρι την τελική νίκη τους – σημαδεμένη με τον θάνατο των πρωταγωνιστών. Η σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα – με τα ευρηματικά σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη – η σκεπή της Παναγίας των Παρισίων, τα μπαρόκ κτίρια και τα αγάλματα όπως και τα έξοχα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη δένουν με τα χορευτικά, την κίνηση της Ζώης Ταχοπούλου του πολυπληθούς θιάσου.
Την παράσταση κλέβει η Εβελίνα Παπούλια – παλιός και νέος δαίμων. Η Άννα Βίσση – πνεύμα του καλού – αξιοπρεπής. Καλή ηθοποιός που άδει. Βασίλισσα ή νέα ερωτευμένη.
Η μουσική του Νίκου Καρβέλα φιλόδοξη. Κάποτε είχε ανάμνηση Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Κι άλλοτε ροκ μπάντας. Η ορχήστρα ζωντανή υπό την διεύθυνση του Αλέξη Πρίφτη. Για το τέλος άφησα τους Παναγιώτη Πετράκη και Νικόλα Καραγκιαούρη σχεδόν θεϊκούς στους ρόλους τους.
Η παράσταση είναι μάθημα για να αγαπήσεις την όπερα. Το ιταλικό προϊόν βαπτισμένο, μέσα στην ροκ μέθη.
Γιώργος Χρονάς