Του Βασίλη Μπουζιώτη
Αυτό δεν είναι παράσταση,το …Μπεν Χουρ είναι!
Τρίωρη είναι η διάρκεια της κατά Robert Wilson «Οδύσσειας» και την δική τους οδύσσεια ζούνε οι θεατές που πηγαίνουν ανήξεροι στο Εθνικό Θέατρό μας για να απολαύσουν την πολυαναμενόμενη και πολυδάπανη παραγωγή που πολλές φωτιές άναψε.
Ανήξεροι και την μακρά διάρκειά της και για το ότι θυμίζει έντονα παράσταση παιδικού -με την καλή έννοια- θεάτρου. Η είδηση ότι ο διεθνής και «πολύς» Robert Wilson που μας έχει προσφέρει «ακριβές» δουλειές που μας…κλέβουν και μας κερδίζουν έρχεται στην χώρα μας για να ανεβάσει την «Οδύσσεια» εμπνεόμενος απ’ το ομηρικό έπος και δη με δικούς μας ηθοποιούς, έμοιαζε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη. Μήνες μετά κι αφού είχε χυθεί πολύ μελάνι για την ακριβή υπερπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου μας και του Piccolo Teatro του Μιλάνου η αυλαία άνοιξε κι απολαύσαμε ένα άψογης αισθητικής θέαμα όπου η εικόνα και η κίνηση ήταν δεξιοτεχνικά δουλεμένη…
Από εκεί και πέρα όμως η επιλογή του σκηνοθέτη να δώσει μια…χιουμοριστική ματιά του έπους, με πολύ χιούμορ και με στοιχεία …καρτούν [!] και να οδηγήσει τους ηθοποιούς του να φτιάξουν σχήματα-καρικατούρες που κινούνταν σαν σε video games κι άλλοτε σαν σε …σκηνικό βωμού κινηματογράφου, απογοήτευσε. Ο εντυπωσιασμός θάμπωσε στα μισά περίπου της παράστασης και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα άρχισαν να κουράζουν το κοινό. Η αισθητική ναι,κερδίζει τις όποιες εντυπώσεις,αλλά αν από μέσα δεν υπάρχει ψυχή-συναίσθημα το παιχνίδι χάνεται… Στην «Όπερα της πεντάρας» του που είχαμε την τύχη να απολαύσουμε δύο χρόνια πριν στο θέατρο «Παλλάς» είχε πετύχει το…δύο σε ένα. Στην «Οδύσσειά» του όμως πέτυχε μόνο να εντυπωσιάσει με την εικόνα και μόνο…
Η άψογη αισθητική θα αρκούσε σίγουρα αν επρόκειτο για ένα άλλο κείμενο-δεν αρκεί όμως σε αυτό το εμβληματικό αριστούργημα του Ομήρου που αφηγείται έξοχα την πορεία του ανθρώπου προς τις ρίζες του αλλά και προς την ίδια την ύπαρξή του…
ΤΑ ΣΥΝ
-Η εικόνα είναι συναρπαστική. Ο σκηνικός χώρος έξοχος. Οι λειτουργίες-μεταμορφώσεις του, κόβουν μέχρι και την ανάσα
-Η κινησιολογική δουλειά έχει γίνει με τόση ακρίβεια και με τόσο μέτρο που δεν μπορεί παρά να την θαυμάσει κανείς…
-Η υπακοή των ελλήνων ηθοποιών στον σκηνοθέτη είναι το δίχως άλλο εντυπωσιακή. Υπηρετούν το όραμά του με τρόπο που φτάνει μέχρι και να συγκινήσει έχοντας αφήσει πίσω την μέχρι τώρα εικόνα τους-κάποιοι απ’αυτούς μέχρι που φτάνουν να ξεχάσουν και τις μανιέρες τους μα και τις«ευκολίες»τους…
-Κάποιοι από τους ηθοποιούς υπακούνε μεν τον σκηνοθέτη,μα λόγω της εμπειρίας τους καταφέρνουν να βάλουν ψυχή στους ρόλους τους. Ανάμεσά τους η Λυδία Κονιόρδου-έξοχη είναι η Αντίκλεια και η Αρήτη της!- και η Μαρία Ναυπλιώτου-άκρως σαγηνευτική μα και αληθινή στην Καλυψώ και την Κίρκη της-
ΠΛΗΝ
-Η τρίωρη διάρκεια είναι από τα μεγάλα αρνητικά της…
-Η επιλογή του Wilson να «δει» τον Οδυσσέα με χιούμορ!
-Οι υποκριτικές…κορώνες και υπερβολές ηθοποιών που έμοιαζαν-και ήταν-χωρίς …εφόδια για τους ρόλους τους με κυρίαρχο τον Σταύρο Ζαλμά-ο Οδυσσέας της δουλειάς-
-Ο Κύκλωπας του Δημήτρη Πιατά-μαγνητοσκοπημένος!- που παρέπεμπε σε ερασιτεχνική παιδική παράσταση…
-Η μουσική του Θοδωρή Οικονόμου-λίγο από …βωμό κινηματογράφο,λίγο από καρτούν,λίγο από όλα δυστυχώς.