Ας ξεκινήσω απ' αυτό για να τελειώνω και γρήγορα με το θέμα: Τα βιντεάκια στο youtube με τη Μιμή Ντενίση σε αποσπάσματα από την Άννα Καρένινα και τη Μπουμπουλίνα κάνουν το γύρο των social media, όποτε οι εκάστοτε χρήστες τους θέλουν να γελάσει λίγο τ' αχείλι τους. Πάνω στις συγκεκριμένες ομολογουμένως απαράδεκτες ερμηνείες και τη γενικότερη αισθητική των παραστάσεων πάτησε ο Λαζόπουλος και ο κάθε Λαζόπουλος προκειμένου να βάλουν κάτω κυριολεκτικά τη Μιμή Ντενίση και να την κάνουν θύμα μιας ανελέητης ''εύκολης'' σάτιρας. Κατά υποκειμενική εκτίμηση, θεωρώ μεγαλύτερη τρασιά την άποψη που διατυμπάνιζε ο διαδικτυακός ιστότοπος του Λαζόπουλου ότι το ''Αν'' του Παπακαλιάτη είναι ''μια ιστορική στιγμή του ελληνικού κινηματογράφου'' παρά την ερμηνεία της Ντενίση στην παράσταση που είδα πριν μερικά 24ωρα. Πήγα, λοιπόν, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης δυστυχώς επηρεασμένος, θέλοντας και μη, από τη λαζοπουλική σάτιρα, όσο και καχύποπτος από τις προηγούμενες θεατρικές εξορμήσεις της Ντενίση των τελευταίων ετών. Αυτό που έχω τώρα να παρατηρήσω είναι ότι σε κανένα σημείο της παράστασης ''Η Πηνελόπη Δέλτα συναντάει τον Μάγκα'', η συγγραφέας και άτυπη πρωταγωνίστρια του έργου, Μιμή Ντενίση, δύναται να προκαλέσει τη χλεύη εν είδει σάτιρας, αλλά ούτε και αντικειμενικά την κακή κριτική. Η Ντενίση με λίγα λόγια είναι μία αξιοπρεπέστατη Πηνελόπη Δέλτα (Παξινού και Λαμπέτη δε θα την πεις, αλλά δεν έχει τέτοιες ''απαιτήσεις'' και ο ρόλος της), ενώ συν τοις άλλοις της αξίζουν και συγχαρητήρια για τη θεατροποίηση που έκανε σε ένα κλασικό λογοτεχνικό έργο. Επί του παπλώματος τώρα, η Ντενίση ως Πηνελόπη Δέλτα συγγράφει τον ''Μάγκα'' καθισμένη στο γραφείο της την περισσότερη ώρα και καθοδηγεί τη δράση του νέου αυτού έργου. Ενός παιδικού έργου με έντονη ιστορικότητα, αφού ο ορίτζιναλ ''Μάγκας'' της Δέλτα αναφέρεται στον Μακεδονικό Αγώνα, μέσα από τα παθήματα μιας οικογένειας Ελλήνων της Αλεξάνδρειας και του εξανθρωπισμένου αξιαγάπητου ζημιάρη σκύλου - εξαιρετικός ως σκύλος Μάγκας ο Δημήτρης Μακαλιάς.
Η παράσταση είναι χωρισμένη σε δύο μέρη: στο πρώτο, μέχρι το διάλειμμα δηλαδή, διαθέτει τη δομή μιας κωμωδίας, συμπεριλαμβανομένης - εννοείται - της κοινωνικής και πολιτικής κριτικής που ασκεί η Πηνελόπη Δέλτα μέσα στο πρωτότυπο μυθιστόρημα. Στο δεύτερο μέρος τα πράγματα σοβαρεύουν και στο επίκεντρο δε βρίσκεται ο σκύλος Μάγκας, αλλά ο κηπουρός Βασίλης (επίσης αξιοπρεπέστατος ο Φίλιππος Σοφιανός), ο οποίος εγκαταλείπει τη σιγουριά του αιγυπτιώτικου αρχοντικού και αναχωρεί με πλοίο για τη Μακεδονία, προκειμένου να αγωνιστεί εναντίον των εχθρών Βούλγαρων που του σκότωσαν το μοναχοπαίδι του. Μαζί του όμως παίρνει ως εθελοντές τη γιαγιά (Αλεξάνδρα Παντελάκη) και τον γιο της οικογένειας (Αντρέας Λαμπρόπουλος), έναν Κρητικό νεαρό συγγενή τους (Γιώργος Σκούφης) και φυσικά τον σκύλο Μάγκα.
Έχω μια ένσταση για την τελική σκηνή αναχώρησης του πλοίου που με την κακή μουσική επιλογή και την όλη σκηνοθεσία παραπέμπει σε τηλεοπτικό σόου - κάτι πιο μίνιμαλ πιθανώς να μην τόνωνε τόσο το πατριωτικό αίσθημα του θεατή, αλλά σίγουρα θα ήταν πιο καλαίσθητο. Διότι η παράσταση, ειδικά στο δεύτερο μέρος, διαθέτει έξυπνα σκηνοθετικά ευρήματα και φανερώνει τις αρετές της θεατρικής μεταφοράς του μυθιστορήματος από τη Μιμή Ντενίση.
Εν κατακλείδι, μη μασάτε από κριτικές και σάτιρες εις βάρος ενός καλλιτεχνικού έργου, πόσω μάλλον εις βάρος μιας προσωπικότητας, όποια κι αν είναι αυτή, και πάντα να κρίνετε ιδίοις όμμασι αφού έχετε δει πρώτα. Έτσι πήγα να την πατήσω κι εγώ μπαίνοντας στο θέατρο. Βγαίνοντας, όμως, θα ήμουν κατάφορα άδικος αν δεν πρότεινα τώρα την εν λόγω παράσταση σαν ένα θέαμα κατάλληλο για όλη την οικογένεια, που λένε, ασχέτως αν τέτοιου ''είδους'' θεάματα με αφήνουν παγερά αδιάφορο σε γενικές γραμμές.