Το έργο ''Έλα να παίξουμε'' που έγραψε και σκηνοθέτησε η Κερασία Σαμαρά, εμπνεόμενη από το κινηματογραφικό ''Funny games'' του Χάνεκε, είναι κατά βάθος μία εμπορική παράσταση. Όσο εμπορικά είναι βέβαια και τα ψυχολογικά θρίλερ ή οι σπουδές πάνω στην ανθρώπινη βία που πάντα σχεδόν εξιτάρουν τον θεατή και προξενούν τις πιο έντονες συγκινήσεις του. Ξεκινάω μ' αυτό το σχόλιο την κριτική, έτσι, σαν ευχή να περάσει πολύς κόσμος από το Θέατρο της Σχολής Καλών Τεχνών γιατί η δουλειά που έχει γίνει είναι πολύ καλή σε όλους τους τομείς. Πρωτίστως στις ερμηνείες, τόσο του συζυγικού ζεύγους (Τζένη Σκαρλάτου, Χρήστος Τακτικός) με τον μικρό γιο τους (Παντελής Πολυζωίδης), όσο και του ζεύγους των εισβολέων στο σπίτι τους (Αλέξανδρος Νταβρής, Ιωάννα Αγγελίδη). Προηγήθηκε φυσικά η δραματουργική επεξεργασία του κειμένου της Σαμαρά από τον Ηρακλή Λογοθέτη, ο οποίος υπογράφει κι ένα εξαιρετικό δικό του κείμενο στο καλόγουστο πρόγραμμα - βιβλίο της παράστασης. Στα 75 λεπτά που διαρκεί το έργο, παρακολουθούμε τη ζωή ενός τυπικού μικροαστικού ζευγαριού να μετατρέπεται σε σχιζοφρενική κόλαση: Δύο νέοι λευκοντυμένοι αλλόκοτοι άνθρωποι, η Λίνα (ή Λίλα;) και ο Ρίκι, μπαίνουν στο διαμέρισμα τους με το πρόσχημα ''ένα ποτήρι νερό'', μα σύντομα φανερώνουν τις προθέσεις τους. Προθέσεις ασαφείς όλο εξουσιαστική κυριαρχία, μίσος, κυνισμό, ψυχρότητα και βία. Στην κορύφωση αυτού του πραγματικού θρίλερ με τους θεατές καθισμένους όχι στις θέσεις του θεάτρου, αλλά μέσα στο ντεκόρ - σαλόνι των ηρώων, ένα όπλο θα εκπυρσοκροτήσει και η σύζυγος - μάνα, ένα στάδιο πριν την τρέλα, θα χάσει τη ζωή της. Η επόμενη εκπυρσοκρότηση θα έρθει από το ίδιο όπλο αυτή τη φορά στα αθώα χέρια του μικρού Άλεξ και οι όροι του παιχνιδιού θα ανατραπούν! Οι Κακοί πιθανώς εξολοθρεύονται, αλλά το Κακό διαιωνίζεται και ένας ''καινούργιος άνθρωπος'', ένα μικρό παιδί, έχει βαπτιστεί ήδη στη βία και στο αίμα. Αυτό που πηγαίνει χαμένο μόνο είναι το τραγούδι σε μουσική του σημαντικού τζαζίστα Τάκη Μπαρμπέρη και στίχους του Στρίντμπεργκ με τη φωνή του Πάνου Μουζουράκη, αφού ύστερα από τέτοιο άγχος και σοκ πού'χει δεχτεί ο θεατής, μόνο τραγούδι δεν...κάθεται ν' ακούσει. Έτσι κι εγώ, μόλις τα φώτα άναψαν και η κουρτίνα του θεάτρου άνοιξε, διάλεξα να φύγω κατ'ευθείαν και να ρουφήξω λίγο νυχτερινό αέρα από την Πειραιώς. Στο μυαλό μου κλωθογύριζαν δεκάδες σκέψεις: τι να ήταν αυτοί οι δύο παράξενοι εισβολείς; Δαίμονες μετενσαρκωμένοι αν λάβω σοβαρά υπ' όψιν τις αναφορές στη Βίβλο που υπήρχαν μεσ' στο έργο; Οι προσωπικοί δαίμονες ενός ζευγαριού βυθισμένου προ πολλού σε μια νεκρή ζωή, συμβατική και άνευρη; Δυο ψυχαναγκαστικοί ψυχανώμαλοι; Η θεατρική μεταφορά του οριακού στίχου της Γαλάτειας Καζαντζάκη ''Εικόνα σου είμαι, Κοινωνία, και σου μοιάζω''; Οι μετανάστες που λόγω ανάγκης δρουν βίαια και απέναντι τους οι βολεμένοι κρυπτορατσιστές που επίσης δρουν ακόμη βιαιότερα; Το έργο της Κερασίας Σαμαρά, ενορχηστρωμένο σαν μια συμφωνία τρόμου, επιδέχεται πολλές αναγνώσεις και αναλύσεις, κοινωνικοπολιτικές, θεολογικές, ποιητικές, ακόμη και μεταφυσικές. Ίσως το ''ζουμί'' να βρίσκεται όλο στα τελευταία λόγια της Λίνας προτού ο μικρός πατήσει τη σκανδάλη. Καλύτερα να το δείτε και να βγάλετε μόνοι σας τα συμπεράσματα σας. Εγώ σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!