Μπαίνοντας στο θεατράκι ''Ενδορφίνη'', το σκηνικό που αντικρίζεις και που επιμελήθηκε ο Γιώργος Λυντζέρης είναι εντυπωσιακό για μία low budget παράσταση και θυμίζει μεσαιωνικό τσίρκο. Όταν αμέσως μετά την έναρξη της ''Μήδειας'', τη σκηνή αλωνίζουν κυριολεκτικά η Ιφιγένεια Αστεριάδη και ο Γιάννης Στεφόπουλος, υποδυόμενοι όλους τους ρόλους του έργου εναλλάξ, δεν αργείς να συνειδητοποιήσεις πως παρακολουθείς μία αποψάτη θεατρική κωμωδία με στοιχεία της πιο παρακμιακής pop-rock αισθητικής και με την κριτική σκέψη, βέβαια, του συγγραφέα, του μεγάλου Μποστ.
Για το πρώτο μέρος, την αντικομφορμιστική αισθητική της παράστασης, δούλεψε η ματιά του νέου σκηνοθέτη Νίκου Δημητρόπουλου. Τίποτα δε μένει όρθιο κυριολεκτικά: η κενή τάξη της αριστοκρατίας, η σεξουαλική φαιδρότητα, ακόμη κι αν θίγεται το σοβαρότατο θέμα της παιδεραστίας, η ανεργία ως συνέπεια των οικονομικών κρίσεων, τα συζυγικά παραστρατήματα και η υποκριτική τάξη των αστυνομικών και των παπάδων, μπολιασμένα όλα με ένα γούστο, το οποίο χρωστάει πολλά στον Αλμοδοβάρ, το ''Rocky Horror Picture Show'', την ελληνική trash TV και την πιο αθώα πορνογραφία.
Στο δεύτερο σκέλος, εν προκειμένω το κείμενο αυτό καθ'αυτό του Μποστ, η μίξη δεκαπεντασύλλαβου, καθαρευουσιάνικων και ξενικών λέξεων, ιδιαίτερα έτσι όπως αποδίδονται από το ερμηνευτικό δίδυμο, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στο θεατή: προβληματίζεται για ήδη γνωστά του θέματα, κρατώντας παράλληλα την κοιλιά του από τα γέλια.
Ενδιαμέσως, παρεμβάλλονται σύντομα βίντεο, ολότελα αλμοδοβαρικής αισθητικής, που εξυπηρετούν τη δράση και χρησιμεύουν σαν ένα είδος άτυπων χορικών μιας εκμοντερνισμένης αρχαίας τραγωδίας - κωμωδίας.
Εξαιρετικές και οι μουσικές επιλογές του σκηνοθέτη (από Σούμπερτ μέχρι Σκρίμιν' Τζέι Χόκινς), με τα κοστούμια της εικαστικού Βανέσσας Τουζλούκωφ να κλέβουν την παράσταση επίσης!
Πολύ την ευχαριστήθηκα αυτή την παράσταση!