Ο Γιώργος και η Ντόρα (Αλέξανδρος Ρήγας - Βασιλική Ανδρίτσου) είναι ένα νέο παντρεμένο ζευγάρι που η ''χημεία'' μεταξύ τους έχει πάψει να υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Εκείνος, άλλωστε, είναι κομματικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και εκείνη χρυσαυγίτισσα, ερωτευμένη με τον Κασιδιάρη, ομοφοβική και ''μεταναστοφάγος''. Ένα βράδυ, ληστές - που δε βλέπουμε - εισβάλλουν στο σπιτικό τους και τους παγιδεύουν στο υπόγειο play room με το φόβο να τους σκοτώσουν. Καλοντυμένοι αμφότεροι, μια και το κακό τους βρήκε λίγο πριν πάνε στα βαφτίσια του παιδιού του...Τσίπρα και της Περιστέρας, κάνουν έναν κωμικό απολογισμό της ζωής τους, όπου ξεσκεπάζονται σε ένα δίωρο όλα τα δεινά, που οι ίδιοι επιμελώς σκέπαζαν: εξωσυζυγικές περιπέτειες με συγγενικά τους πρόσωπα, ένας σεξουαλικός βίος - μαύρο χάλι κι ένα παιδί απροσάρμοστο. Στο τέλος αποκαλύπτεται πως ο Γιώργος είναι γκέι και μάλιστα μοιράζονταν με τη γυναίκα του τον ίδιο εραστή. Οι ληστές φεύγουν χωρίς φυσικά να τους σκοτώσουν και οι ίδιοι συμπεραίνουν πως οι εξομολογήσεις μιας βραδιάς αναζωπύρωσαν τον έρωτα τους. Τα παιδιά που θά'ρθουν στις οχτώ είναι ο Συριζαίος Ανέστης, ο εραστής τους, με τη γυναίκα του, μα καθώς άργησαν να τους σώσουν, αποφασίζουν να συνεχίσουν τη ρομαντική πλέον βραδιά στο άδειο σπίτι τους.
Αυτό είναι το στόρι της κωμωδίας των Αλέξανδρου Ρήγα - Δημήτρη Αποστόλου που συνεχίζεται με επιτυχία στο θέατρο Ιλίσια για λίγες ακόμη παραστάσεις. Ως σχηματικό και μάλλον τετριμμένο, σώζεται ή μάλλον προσπαθεί να σωθεί από τη βωμολοχία τηλεοπτικής λογικής και από τις σκερτσόζικες ερμηνείες, κυρίως της καρατερίστας Ανδρίτσου. Με στοιχεία stand up comedy και πολιτικής επιθεώρησης, ατυχή ίσως, αφού δε μπορώ να καταλάβω πως θα απομονώσουν οι καλλιτέχνες μας τα ακραία ρατσιστικά φαινόμενα αν ενδιαφέρονται μόνο για το ότι πουλάνε και ταυτόχρονα παραβλέπουν το δηλητήριο που εκτοξεύουν στις ψυχές αθώων ανθρώπων. Διότι ο μέσος θεατής που θα πάει να δει μια παράσταση του Ρήγα είναι πιθανώς ο ίδιος μ' αυτόν που ενημερώνεται από τα κανάλια και που πιθανώς απόλαυσε σαδομαζοχιστικά τη λούπα με τη σφαλιάρα του Κασιδιάρη στην Κανέλλη - γεγονός που σατιρίζεται στο έργο, εφόσον αναστατώνει ερωτικά την ηρωίδα. Επίσης, δεν καταλαβαίνω την υποδόρια πολιτική σάτιρα των συγγραφέων: αφήνοντας σχεδόν απ' έξω την τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση, τα βέλη της σάτιρας τους στοχεύουν αποκλειστικά στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Χρυσή Αυγή σε μία προσπάθεια να μας πείσουν ενδεχομένως πως οι συγκεκριμένοι πολιτικοί σχηματισμοί εκπροσωπούν τα δύο άκρα. Τι προτείνουν λοιπόν; Τον εφησυχασμό και την επιστροφή στην ασφάλεια μιας μικροαστικής ζωής, όπως κάνουν οι δύο ήρωες τους στο τέλος; Το τηλεφώνημα στη Χρυσή Αυγή, αν μπουν κακοποιοί στο σπίτι μας, για νά'ρθει να ''καθαρίσει'', όπως επίσης κάνουν οι ήρωες τους; Αυτά τα θέματα είναι σοβαρά και ο χαβαλές εντείνει το όποιο πρόβλημα παρά το αποδυναμώνει. Έτσι, το τρανταχτό γέλιο στα χείλη των θεατών της παράστασης γίνεται δυστυχώς ο στίχος του Κώστα Καρυωτάκη: ''Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων''.
Στο τέλος - τέλος, ρίχνουμε κι έναν Οδυσσέα Ελύτη, μελοποιημένο υπέροχα από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου με τη φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, και νομίζουμε ότι καθαγιαστήκαμε και ότι ο θεατής ξεχνάει τις ακρότητες (Συριζαίους και Χρυσαυγίτες) ώστε να πάει μακάριος για ύπνο.
Δεν είναι όμως έτσι ή μακάρι, δηλαδή, να μην είναι έτσι!