Η ενσάρκωση της Φραγκογιαννούς εμπεριέχει κινδύνους με κυρίαρχο και πρώτο τον κίνδυνο της αποστασιοποίησης του κοινού από την εκάστοτε ηθοποιό.
Στην περίπτωση της Μπέττυς Αρβανίτη η ηρωίδα του Παπαδιαμάντη υπερπήδησε το γενικευμένο χάσμα (εποχής, κοινωνίας, γλώσσας).
Η φόνισσα στο Κεφαλληνίας δεν είναι η παρελθούσα Χαδούλα από τη Σκιάθο, είναι η προσιτή γυναίκα που θέλει να αποδομήσει την προκαθορισμένη μοίρα των γυναικών. Ο σκηνοθέτης της παράστασης έδεσε μοναδικά τις δύο χρονικές βαθμίδες, το τότε και το τώρα. Η δράση συμβαίνει σ’ ένα πολύ ατμοσφαιρικό και λιτό σκηνικό.. Στο κέντρο η Χαδούλα, γύρω της οι τέσσερις αφηγητές που εκτονώνουν σε πολλά σημεία το βαρύ κλίμα. Η σύνδεση των νοημάτων αρκετές φορές επιχειρείται με τον αφαιρετικό τρόπο της χρήσης αντικειμένων όπως: παιδικά ρούχα, κουτιά, κεριά. Ο λόγος- μια ιδιότυπη καθαρεύουσα με ζωντανά στοιχεία ντοπιολαλιάς εκφέρεται από όλους τους ηθοποιούς χωρίς την παραμικρή υποψία της ‘’ νεκρής γλώσσας’’. Η Μπέττυ Αρβανίτη είναι ακριβώς στα όρια της πρωτότυπης σκιαγράφησης της Φόνισσας, ακόμη και το βάδισμά της είναι το βάδισμα των αρχών του 19ου αιώνα. Τη Στιγμή που η γραία Χαδούλα ‘’βρίσκει τον θάνατο μεταξύ της θείας και της ανθρώπινης δικαιοσύνης’’ ακούγεται ένα μοιρολόι, ο θεατής δακρύζει, η σύνοψη του συμπεράσματος ξεκάθαρη: Η Φραγκογιαννού ήταν ψυχρή εκτελέστρια, αλλά και θερμή οπαδός της ελευθερίας.
ΧΡΥΣΑ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Κεφαλληνίας 16, ΚυψέληΤηλ.: 2108838727