Της Χρύσας Φωτοπούλου
Τα συρμάτινα όρια της ζωής τριών ανθρώπων, της Αμάντα, του Τομ και της Λόρα τοποθετημένα νοερά μεν, αλλά ευδιάκριτα από όλους μας είναι το πλαίσιο του «Γυάλινου κόσμου» του Τενεσί Ουίλλιαμς που για δεύτερη χρονιά ανεβαίνει στο θέατρο Δημήτρης Χορν. Μια παράσταση που νομίζεις ότι συντελείται εκεί που κάνουν βόλτα οι αναμνήσεις και τα μεγάλα σημάδια. Φωτισμένη με όσο φως χρειάζεται το ξετύλιγμα των στιγμών και ιδωμένη από την σκηνοθέτη Κατερίνα Ευαγγελάτου ..( «το κείμενο περιλαμβάνει προσχέδια του συγγραφέα για το έργο, ψήγματα από το διήγημα «πορτραίτο κοριτσιού σε γυαλί» και άλλα θραύσματα και σπαράγματα. Προτείνουμε μια καθαρή και νέα οπτική, απαλλαγμένη από στοιχεία ρεαλιστικά που ίσως να αναδεικνύουν και ένα περισσότερο σκληρό έργο, αλλά όχι λιγότερο ατμοσφαιρικό. Σαν ένα τρίγωνο σιωπηλής απόγνωσης») με ευφυΐα. Μέσα σ’ ένα σκηνικό ( ο Γιώργος Πάτσας ξανά και ξανά μοναδικός χειριστής της αισθαντικότητας και της αφαιρετικής ευγλωττίας ) από λιτά αντικείμενα- απλουστευμένες καρέκλες κουζίνας, ένα μικρό τραπεζάκι, ένα μικρό ψυγείο που λειτουργεί ως προστατευτική κρυψώνα της μικρής Λόρας, αλλά και ως «σπιτάκι» της γυάλινης συλλογής της ο ονειροπόλος Τομ ψάχνει τρόπους να σπάσει το ασφυκτικό κέλυφος που έχει τοποθετήσει πάνω απ’ το δέρμα του η αυστηρή Αμάντα, η μάνα των αντιθετικών αποχρώσεων και της παρανοϊκής ευταξίας, ενώ η εύθραυστη Λόρα με το «ελάττωμα» και την ευαισθησία προσπαθεί να στερεώσει στη γη έναν γυάλινο κόσμο στον οποίο δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια, τύποι και αρχετυπικά μοτίβα. Και να θες να ξεφύγεις από το όνειρο, το εξαιρετικό βίντεο του Μιχάλη Κλουκίνα που υπάρχει στο βάθος της σκηνής και παίζει σε αρκετά σημεία του έργου, δε σ’ αφήνει. Η Ναταλία Τσαλίκη μπήκε στο κορμί της εμμονικής μάνας ζωντανεύοντας τη φιγούρα της με απλότητα και αστείρευτη ενέργεια, ο Αντίνοος Αλμπάνης, ο Τομ και ο αφηγητής του έργου, θα μπορούσε να έχει το σώμα του στο ύψος της ωραίας φωνής του- δεν το κατάφερε πλήρως, αλλά η αρμονία παρέμεινε αρμονία-, ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς, ο Τζίμ ο φίλος του Τομ και υποψήφιος μνηστήρας της Λόρας, είχε όλα τα εργαλεία στην τσέπη του για να αποδώσει αποτελεσματικά τον ζωηρό ήρωα. Η Αμαλία Νίνου, η Λόρα που αγαπάει να φροντίζει «έμψυχα» γυάλινα αντικείμενα, με εντυπωσίασε γιατί προσέγγισε την ευθραυστότητα και τον ιδιαίτερο ψυχισμό της ηρωίδας με ειλικρίνεια.
Όποια ζωή και να επιλέξεις, όποια ζωή και να σου επιβάλλουν, τα βήματά σου θα γίνονται πιο γρήγορα όσο η ελευθερία μειώνεται και πετιέται στα σκουπίδια, όσο το όνειρο στραγγαλίζεται για να διατηρηθεί η βάναυση πεζότητα. Έφυγα από το θέατρο χωρίς να με νοιάζει που δεν είχα ομπρέλα και θα γινόμουν μούσκεμα. Στο δρόμο σιγοψιθύριζα μια κουβέντα από το έργο, λιγάκι παραλλαγμένη από μένα: «Μη σβήσεις ακόμη τα κεριά Λόρα..»
ΥΓ Με τη μουσική του Σταύρου Γασπαράτου θα μπορούσα να ταξιδέψω μέχρι τον αστερισμό της Ανδρομέδας.