Η πρώτη φορά για κάποιους είναι καλή, για άλλους εφιάλτης, για όλους πάντως αξέχαστη. Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου ξεκίνησε την καριέρα της στο θέατρο με πολύ άγχος και μια εμπερία σαν ζεστό χαστούκι, όπως την ονομάζει, που όμως πλέον την κάνει να γελάει…
Ήμουν ακόμα στη σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη, στο δεύτερο έτος, και κάναμε μια παράσταση για το καλοκαίρι. Ήταν μια παράσταση που κάναμε με το έτος μας και θα την παρουσιάζαμε στο κοινό. Πρόβες κάναμε στη σχολή. Το έργο ήταν «Η επικίνδυνη Στροφή» του Πρίσλει, τη σκηνοθεσία την έκανε βέβαια ο Γιώργος Θεοδοσιάδης κι εγώ έκανα μια περίεργη γυναίκα, εσωστρεφή, με θέματα. Όλα στις πρόβες πήγαιναν θαύμα. Αλλά στο θέατρο δεν είχαμε πάει ποτέ.
Με το που άναψαν λοιπόν τα φωτά και β΄γηκα στη σκηνή ήταν σαν να έφαγα ένα πολύ ωραίο χαστούκι, ζεστό και μεν αλλά χαστούκι. Και παθαίνω ένα τικ και άρχισε να τρέμει το χείλος μου. Όλοι μου έλεγαν τι ωραία που έκανα το ψυχοσωματικό. Αλλά εγώ δεν έκανα κάτι επίτηδες, είχα πάθει έναν περίεργο πανικό με το φως. Πήγα στην άλλη άκρη, δεν καταλάβαινα ούτε πώς πήγε η παράσταση ούτε πώς τελείωσε, τίποτα.. Αυτή ήταν η πρώτη σχέση μου με τη σκηνή. Μετά είχα άλλες, καλύτερες, αλλά το τρακ και το άγχος δεν έφυγε ποτέ. Το αντίθετο. Η αγωνία με τα χρόνια μεγαλώνει, γιατί μεγαλώνουν οι ευθύνες και νιώθεις ότι χρειάζεται να κάνεις περισσότερα. Μικρός είσαι πιο ανέμελος,
Ο Θεοδοσιάδης όμως μας έμαθε μια πειθαρχία και να μην καβαλάμε το καλάμι. Αυτό το κράτησα μέχρι σήμερα. Η δουλειά μας είναι μαθηματικά κι αυτή είναι η τρέλα της. Πρέπει να οργανώσεις το αίσθημα, πράγμα οξύμωρο, αν το σκεφτείς. Πώς θα βάλεις το αίσθημα σε συγκεκριμένο πλαίσιο; Αλλά αυτή είναι η μαγεία κιόλας.
Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015
Α.Κ.