Η Αρκαδία Ψάλτη που είναι από τη Χίο έχει δει πολλούς μετανάστες να αναζητούν ένα καλύτερο αύριο, έχει ακούσει τις ιστορίες του, έχει ζήσει την αγωνία τους, έχει κάνει θέατρο μαζί τους. Γι’ αυτό αποφάσισε να ανεβάσει το βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου, το «Πιτσμπούργκο», ένα κείμενο βαθιά συγκινητικό που μιλάει τόσο για την ξενιτειά όσο και την αγάπη… Η παράσταση παρουσιάζεται στην αυλή του Κόμη στα Πατήσια, από τις 24 Ιουνίου, κάθε Τετάρτη, Πέμπτη & Παρασκευή στις 21.00 και για λίγες μόνο παραστάσεις
Είμαι στην παραλία μου στην Χίο, πλάι σε ένα μεγάλο βράχο να μην με χτυπάει ο αέρας και χαζεύω τη φουρτούνα. Ο άνθρωπος είναι ο τόπος του, τα τοπία που έχουν ρουφήξει τα μάτια του και αυτά ζητά όταν έχει ανάγκη κάτι να βρει. Μου είχε πει ο αδελφός μου -ζει δεκαπέντε χρόνια τώρα κοντά στην Αμερική,- πως τον πρώτο καιρό, στα δύσκολα, έψαχνε να βρει μέρος που να του θυμίζει το νησί.
‘’Ελέγκω μου, εδώ ο κόσμος είναι διαφορετικός: πίνουνε βίσκυ σαν νεροφίδες κι ο αγέρας είναι μαύρος. Μαστίχα εν υπάρχει, αθρύμπα εν υπάρχει, μόνο καμμιά λυγαριά που μπορεί να μην είναι λυγαριά, να ‘’ναι ποπλάρι, έτσι λένε εδώ τις λεύκες, ή να ναι ιτιά, γουίλλια τις ελένε τις ιτιές, άμα το πήρε καλά το αυτί μου δηλαδής’’.
Η Χίος είναι γεμάτο μετανάστες. Kάθε μέρα φέρνει η θάλασσα κι άλλους . Δεν ξέρουμε πού να τους βάλουμε, τι να τους κάνουμε. ‘Έχουν κινητοποιηθεί φορείς του νησιού. Και στα γύρω νησιά το ίδιο. Στην Λέσβο περπατάνε στους αυτοκινητόδρομους για να φτάσουν στο κεντρικό λιμάνι, γιατί οι αρχές απαγορεύουν να τους μεταφέρουν οι ντόπιοι.
‘’Εδώ πλακώνουν ακόμα πρόσφυγες, πολύπαθοι, κουρελήδες,παποριές ολάκερες, καίκια, λένε πως απέναντι στον Τσεσμέ γίνουνται σφαγές. Η χώρα γιόμισε άντρες, γυναίκες, αρφανά, συμπράγκαλα, όλοι κουρνιάζουν στα καφενεία κάτω από τις τέντες’’.
Σε μια κοινότητα του ΚΕΘΕΑ για μετανάστες το 2006 εθελοντικά έκανα θέατρο. Ένας Πακιστανός πιτσιρικάς, σε έναν αυτοσχεδιασμό περνάει μια φουρτούνα, βουλιάζει η βάρκα, κολυμπάει μέσα στην νύχτα μόνος του- το έκανε υπέροχα αυτό το κολύμπι- κι ύστερα βγαίνει στην στεριά, βγάζει τα ρούχα τα βρεγμένα και σχεδόν γυμνός περνάει δύο μέρες στα βουνά στη Λέσβο. Τον βρίσκουν τον πάνε Αθήνα, το σκάει λαθρεπιβάτης κάτω από μια νταλίκα-κι αυτό το έκανε τέλεια! - πάει Ιταλία, τον πιάνουν, τον γυρνάνε στην Αθήνα κι εκεί τον βρήκα εγώ στα 15 του. Το πιο γλυκό και μαλακό πλάσμα που έχω γνωρίσει, σαν να είχε μεγαλώσει στον αφρό.
Στηνβία της ζωής το μόνο όπλο είναι η αγάπη. Η αγάπη είναι μαγεία Ανατρέπει, καταργεί νόμους φυσικούς και ανθεί. Μόνο απ’ αυτήν τρέφεται η φαντασία και κάνει το όνειρο πιο πραγματικό από την ίδια τη ζωή.
‘’Δημοστένη μου, μόλις έλαβα το γράμμα σου μού ρθε λιγοθυμιά’’.
‘’Αγαπημένη μου Ελέγκω, γλυκειά μου γυναικούλα, πόλεμος γίνεται ακόμα στα βαλκάνια κι εγώ είμαι αλάργα κι εν ηξέρω ίντα να κάμω. Ευχαριστώ για τον χαλβά, έφτασε τριμμένος αλλά ήτονε μπουκιά και συχώριο’’.
Το «Πιτσιμπούργκο’» μεταφέρει μια γλώσσα που χάνεται, που είναι οικεία σε όλους κι ας μην είναι από την Χίο. Οι ντοπιολαλιές έχουν ρίζα στα αρχαία ελληνικά και συνδέουν φυσικά και μεταφυσικά τόπους και ανθρώπους. Μεταφέρει κόσμους , εποχές, που έχουν χαθεί, μα στην ουσία τους είναι τόσο εδώ. Μεταφέρει αυτή την αύρα που ξυπνάει μες στα σκοτάδια ό,τι καλό μες στην ανθρώπινη ψυχή.
Aυτή η αύρα με άγγιξε, διαβάζοντας το αφήγημα και μακάρι να σας τη μεταφέρουμε κι εμείς.
Τετάρτη 17 Ιουνίου 2015
Α.Κ.