Το να χρησιμοποιούνται παιδιά σε παραστάσεις δεν είναι κάτι καινούργιο, συνέβαινε από παλιά. Όμως σήμερα έχει παραγίνει αυτό το θέμα. Όλοι θέλουν κι από ένα παιδί στις παραστάσεις τους. Εντάξει, καταλαβαίνω, μερικοί ρόλοι μόνο από μικρής ηλικίας άτομα μπορούν να παιχτούν, αλλά μήπως αυτή η μανία που έχει πιάσει θεατρώνες και σκηνοθέτες έχει αλλού την ρίζα της; Γιατί σε πολλές περιπτώσεις, δεν χρειάζονται παιδιά παρά μόνο νεαροί ηθοποιοί που μικροδείχνουν και μπορούν σκηνικά να πείσουν ότι είναι παιδιά. Αλλά, πρώτον τα παιδιά είναι πιο οικονομικά. Δεύτερον δεν έχουν απαιτήσεις εργασιακές και είναι πιο εύκολα στη διαχείρισή τους. Και τρίτον αποτελούν πόλο έλξης και συγκίνησης για το φιλοθεάμον κοινό.
Όμως πόσο καλό είναι να δουλεύουν μικρά παιδιά στο θέατρο; Όσο καλά κι αν τους συμπεριφέρονται στους θιάσους- πραγματικά συνήθως οι άνθρωποι του θεάτρου είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στο πώς αντιμετωπίζουν τους μικρούς τους συνεργάτες- οι ώρες εργασίας στο θέατρο δεν είναι ακατάλληλες για αυτές τις ηλικίες. που παράλληλα πρέπει να πηγαίνουν και σχολείο, και φροντιστήριο και τα χίλια άλλα μύρια με τα όποια είναι φορτωμένα σήμερα τα παιδιά στη χώρα μας;
Επιπλέον, ένα παιδί είναι σαν σφουγγάρι, απορροφά ό,τι ακούει και βλέπει, χωρίς όμως να μπορεί να κρίνει και να διαχωρίζει τα πράγματα. Δεν είναι όλα τα έργα κατάλληλα για ένα παιδί -έχω δει δυστυχώς μικρά και αθώα πλάσματα με παντελή άγνοια να παίζουν σε σκηνές βίαιες, σκληρές, περίεργες τελόσπαντων. Δεν λέω ότι διακυβεύεται η σωματική τους ακεραιότητα, γιατί όλοι είναι προσεχτικοί σε αυτές τις περιπτώσεις, όμως τι γίνεται με την ψυχική τους ισορροπία;
Δεν είναι λίγες οι φορές που αυτοί οι μικροί και επίδοξοι ηθοποιοί βιώνουν εμπειρίες εσωτερικά που τους στιγματίζουν. Τις προάλλες μιλώντας με ένα τέτοιο παιδί, που σήμερα πλέον ενηλικιώθηκε, σπούδασε σε δραματική σχολή κι είναι επαγγελματίας ηθοποιός πια, μου έλεγε πόσο πολύ την έχει επηρεάσει η συμμετοχή σε διάφορες παραγωγές στη νεαρή της ηλικία και πόσο πληγωνόταν από πράγματα που εκείνη δεν μπορούσε τότε να αποκωδικοποιήσει σωστά.
Όσο κοντά κι αν βρίσκονται οι γονείς στο παιδί, όταν μπαίνει σε μια τέτοια διαδικασία δεν μπορούν ούτε να ελέγξουν ούτε να προλάβουν τις ασυνείδητες διεργασίες που γίνονται στην ψυχή του και στο μυαλό. Ναι, ξέρω ότι πολλοί προβάλλουν ως δικαιολογία ότι το ίδιο το παιδί θέλει πολύ να παίξει, αλλά αλήθεια, πώς ένα παιδί μπορεί πραγματικά να ξέρει τι σημαίνει δουλεύω στο θέατρο και πόσο συνειδητή και ώριμη μπορεί να είναι μια τέτοια απόφαση;
Τετάρτη 17 Ιουνίου 2015
Νατάσσα Χανιώτη