"Το βασικό είναι να μάθει κανείς, πότε να συμφωνεί!".
Έτσι ξεκινά το διδακτικό έργο του Μ. Μπρεχτ «Αυτός που λέει ΝΑΙ - Αυτός που λέει ΟΧΙ». Απευθύνεται -κυρίως- σε νέους, για να μάθουν, πότε να λένε "ναι" και πότε "όχι", χωρίς υποταγή σε καθιερωμένες αντιλήψεις και στερεότυπα.
Στις δύο ιστορίες, με μορφή παραβολής, παρουσιάζονται ένας δάσκαλος, κάποιοι φοιτητές και ένας μικρός μαθητής. Ταξιδεύουν σε πόλη μακρινή, με σπουδαίους γιατρούς, να τους συμβουλευτούν για μια σοβαρή επιδημία. Στο ταξίδι, το παιδί ασθενεί. Αδυνατεί να συνεχίσει.
Στην 1η ιστορία, ο δάσκαλος λέει, ότι σύμφωνα με το "έθιμο", πρέπει να εγκαταλειφθεί, να μην εμποδίσει τους άλλους να φτάσουν στον προορισμό τους. Το παιδί, φοβάται να μείνει μόνο να πεθάνει και ζητά να το ρίξουν στη χαράδρα.
Στη 2η ιστορία, στο ίδιο σημείο, οι φοιτητές υπενθυμίζουν άλλο "έθιμο": τη ρίψη του αδύναμου στη χαράδρα. Το αγόρι αρνείται το "έθιμο", ζητώντας να τον συνοδεύσουν πίσω, στη μητέρα του.
Στην 1η, το άτομο θυσιάζεται "ηρωϊκά". Ο "πολιτικά ορθός" τρόπος.
Στη 2η, το αγόρι δεν είναι πια ένας yes-man. Τολμά ν' αλλάξει την παράδοση, υπερασπιζόμενο αξιοπρέπεια, λογική και αμφισβήτηση της παραδοσιακής εξουσιαστικής αντίληψης. Δεν παγιδεύεται σε ανόητες θυσίες χωρίς αντίκρισμα. Διεκδικεί έναν νέο κόσμο.
Ο Γερμανός δραματουργός καλλιεργεί τη στοχαστική σκέψη και την πολιτική θέση. Δείχνει τη λογική, να θριαμβεύει απέναντι στο καθιερωμένο. Καλεί σε ανυπακοή και αμφισβήτηση, δίνοντας προοδευτικό μήνυμα: καμία εξουσία δεν πρέπει να ορίζει αυθαίρετα τη ζωή μας.
Ο Μπρεχτ ενθαρρύνει: ζητά να πάρουμε μέρος στην αλλαγή της κοινωνίας.
REAL NEWS 12.7.2015