Πάντοτε αγαπούσα τη Γιουροβίζιον
και περίμενα πώς και πώς για να τη δω. Από μικρό παιδί. Ήταν το Champion’s League μου, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ανέμελη, χαζή εκτόνωση. Μαζευόμαστε στα σπίτια, που τότε ήταν ζεστά, παραγγέλναμε πίτσα, και καθόμαστε σχολιάζοντας και γελώντας μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν. Το σπίτια είναι παγωμένα, η πίτσα μια ανάμνηση, και η διάθεση στο πάτωμα.
Δε θα έπρεπε η Ελλάδα να συμμετέχει φέτος στη Γιουροβίζιον, όχι για οικονομικούς αλλά κυρίως για ηθικούς λόγους. Δεν θα έπρεπε να συμμετέχουμε φέτος στη Γιουροβίζιον γιατί έχουμε πένθος. Θρηνούμε αξίες, δικαιώματα, ακόμα και πραγματικούς νεκρούς. Έχουμε βυθιστεί σε μια πανελλήνια κατάθλιψη. Είναι τραγικό να ασχολούμαστε με τη Γιουροβίζιον όταν όλα γύρω μας αιμορραγούν.
Όχι, δεν θέλω να ακούσω τα υποψήφια τραγούδια. «Βρίσκεσαι σε άρνηση», θα μου πεις, αλλά για μένα είναι μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη άρνηση το να κάνεις ότι δε συμβαίνει τίποτα.