«Πήρε τη ζωή της στα χέρια της»:
όταν η αλήθεια πληγώνει
Η Φωτεινή είναι ένας απλός άνθρωπος. Δεν έχει καμία σχέση με την Τέχνη, την Επιστήμη ή την διαφημιστική Επικοινωνία. Σε μια εποχή που υμνεί την εξειδίκευση, εκείνη δεν είναι ειδική σε τίποτα. Το μόνο της ταλέντο είναι η φαντασία. Ακουμπώντας σ΄αυτήν, χτίζει μια παράλληλη πραγματικότητα, η οποία την προστατεύει από την πιθανή απόρριψη και τον πόνο της απώλειας, και της επιτρέπει να διαχειρίζεται τη ζωή της με κουράγιο και χαμόγελο.
Απέναντί της στέκονται τρεις ειδικοί. Ένας ψυχαναλυτής, ένας θεατρικός συγγραφέας και μία διαφημίστρια. Τρεις επαγγελματίες της «αλήθειας». Που κλέβουν το ερωτικό της παραμύθι για να το χρησιμοποιήσουν για τους δικούς τους σκοπούς. Που επιμένουν να φέρουν την αλλοπαρμένη Φωτεινή φάτσα-κάρτα με την πραγματικότητα. Που έχουν ως άλλοθι για την ψυχρή τους ιδιοτέλεια την επιθυμία τους να «πάρει, επιτέλους, τη ζωή της στα χέρια της».
Αλήθεια και ψέμα παίζουν κυνηγητό σε όλη τη διάρκεια του έργου του Βασίλη Κατσικονούρη, που τυλίγει με χιούμορ τα σημαντικά του ερωτήματα: Πόσο αντικειμενική είναι (ή μπορεί να είναι) η αλήθεια; Και, το σημαντικότερο, πόσο αναγκαία, όταν τα θραύσματά της πληγώνουν πολύ περισσότερο από το ψέμα;
Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παλούμπης- και παρουσιάζεται στην αίθουσα «Ιφιγένεια» του «Ελληνικού Κόσμου», για δεύτερη χρονιά- είναι απολαυστική. Έξυπνοι, στακάτοι, σύγχρονοι διάλογοι ξετυλίγονται στο λιτό, λειτουργικό σκηνικό της Έλένας Χριστούλη, ενώ η τετράδα των ηθοποιών – Ηρώ Μανέ, Κρατερός Κατσούλης (που αντικατέστησε φέτος τον Δ. Αλεξανδρή), Μαρία Σολωμού, Νίκος Αρβανίτης- είναι καλοδεμένη, με κορυφαία στιγμή της ομάδας το σημείο «βρασμού», όπου όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα των ηρώων εκρήγνυνται, εν μέσω σπασίματος πιατικών επί σκηνής και αβίαστου γέλιου των θεατών.
Ιδιαίτερη μνεία θα ήθελα να κάνω στη Μαρία Σολωμού. Σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, και η τελευταία ίντσα του κορμιού και του προσώπου της συμμετέχει στην εξέλιξη, ακόμα κι όταν η προσοχή δεν είναι εστιασμένη στον χαρακτήρα που ερμηνεύει, προδίδοντας πόσο έντονα ζει το ρόλο της από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Όσοι την έχουν ταυτίσει αποκλειστικά με την εικόνα του ατίθασσου, μοιραίου θηλυκού, καλό θα ήταν να τη δουν επί σκηνής.
Είναι συναρπαστική.