Στην τελευταία παράσταση του ''Γύρου του θανάτου', για μένα άρχισε ο γύρος μίας άλλης ζωής που γνώρισα μέσα από το έργο αυτό...
Της Θεσσαλονίκης του 50' 60', Δράκος του Σειχ Σου, ασβέστης, χώμα, γεράνια, βερμούτ, Τσιτσάνης,, έρωτας, ανθρώπινη παρέα, υπόκοσμος, πόνος, θάνατος, μπασκίνας, παρακρατικός, περίπτερο, ρίγανη, πιάτσα, δούλες, ορφάνια, τενεκεδένιο .σχολείο, φάρος, Αγγελοχώρι, πρωτομαγιά, Ούνρα, αμερικάνικη αγορά, ο Διάκος μου...Τώρα είμαστε πολύ κοντά στον Θεό και άλλα, πολλά .
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις μνήμες της διαδρομής αυτής της παράστασης. Του δωσα και κατάλαβε! Το είχα πιάσει το νόημα! Μια μέρα χαιρετάς όλες τις ομορφιές του ψεύτη κόσμου και οι άλλοι σε λένε "αιωνία η μνήμη". Αιωνία, πια τι να σε πω, έτσι και πεις γεια χαρά νταν τον παλιοντουνιά, όσο αναπνέει κανένας που σ' αγάπησε πραγματικά, μπορεί να χύσει κανένα δάκρυ, άμα σε θυμηθεί, αλλιώς σ΄έφαγε η σκόνη..
Ελπίζω να ησυχάσει τώρα λίγο η ψυχή του Αρίστου.
Να είσαι πάντα καλά Θωμά Κοροβίνη, να ζωντανεύεις έτσι αληθινά την Ελλάδα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
Πάμε για άλλα, με τη ζωή πιασμένη από τα μαλλιά...