Δε διαθέτουν ούτε τέσσερα χέρια, ούτε έξι αυτιά, ούτε μπορούν να πετάξουν, ούτε να γίνουν αόρατοι, ούτε
να βαδίσουν πάνω στη θάλασσα, ούτε έχουν καβάτζα ζωές για να μην πεθαίνουν με την πρώτη.
Οι συγγραφείς απλώς ανοιγοκλείνουν τα μάτια τους λιγότερο, περπατούν αργά για να αποθηκεύσει ο σκληρός τους ολόκληρες τις εικόνες, γεννιούνται με συναισθηματική αρτιμέλεια- ό,τι συναίσθημα φεύγει από πάνω τους είναι στη διαπασών.
Όταν ήταν παιδιά έπαιζαν μπάλα και στα διαλείμματα έγραφαν ποιήματα στους τοίχους. Πέρασαν ώρες κοιτώντας το περίγραμμα μιας όμορφης γυναίκας, πέθαναν από έρωτα ή επειδή το θέλησαν οι ίδιοι. Άκουσαν όλους τους πολέμους παντού στη γη, τους προέβλεψαν, μέτρησαν τα όρια του κόσμου, είπαν τα πάντα κάνοντας οικονομία στις λέξεις. Είναι οι καλοί αγωγοί ενός μηνύματος που χωρίς αυτούς θα έπεφτε στο κενό, αμετάφραστο, σε μία γλώσσα χωρίς φωνήεντα, σε μία άγρια γλώσσα. Οι συγγραφείς γεννιούνται στη γη. Πριν γράψουν για τον έρωτα είχαν ήδη νιώσει την πτώση, πριν μιλήσουν για την Επανάσταση είχαν στιβαχθεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πριν μιλήσουν για τον θάνατο είχαν ήδη αγαπήσει τη ζωή. Πριν απομονωθούν έχουν διανύσει χιλιάδες χιλιόμετρα ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους του κόσμου.
Μαρτυρία του Ιάκωβου Καμπανέλλη: «θα σας μιλήσω για τους “έρωτες” στο Μαουτχάουζεν. Ήταν στρατόπεδο μόνο για άντρες, όμως τον τελευταίο χρόνο είχαν φέρει και γυναίκες κρατούμενες.
Μας χώριζε ένα ηλεκτροφόρο σύρμα και μία απόσταση. Μαζευόμασταν εκατοντάδες άντρες από την μία πλευρά και εκατοντάδες γυναίκες από την άλλη. Κοιταζόμασταν. Μόνο. Απλά κοιταζόμασταν. Δεν μιλούσαμε, δεν μπορούσαμε να ακούσουμε ο ένας τον άλλο. Άγνωστοι άντρες κοιτούσαμε άγνωστες γυναίκες. Ήταν μία Θεία ερωτική ώρα. Αυτή η μορφή έρωτα είχε μία τραγικότητα. Το σύρμα ανάμεσά μας ήταν μία ύβρις που χώριζε ό,τι πιο φυσικό υπάρχει. Αυτή η σιωπή ήταν μία βουβή συναυλία που τραγουδούσε τον έρωτα σαν αρχή και τέλος της ζωής».
Ο Μπρεχτ έγραφε ποίηση από τα δεκατρία του χρόνια.
«Ο πόλεμος με ξεσήκωσε», γράφει ο ίδιος. Το 1918 μία πολιτική αναταραχή στη Βαυαρία θα εμπνεύσει τον Μπρεχτ... το αποτέλεσμα είναι το «Βάαλ», το πρώτο του θεατρικό έργο. Στα 16 του, ο Τένεσι Ουίλλιαμς κέρδισε το πρώτο του βραβείο για το δοκίμιό του «Can a Good Wife Be a Good Sport?». Σε ηλικία 28 ετών, ο Ντοστογιέφσκι είχε εγκαταλείψει τη στρατιωτική καριέρα για να αφοσιωθεί στα γράμματα.
«Γι΄ αυτό είμαι συγγραφέας, για να σκαρφίζομαι».
ΧΡΥΣΑ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ