Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ
Σπουδαία ερμηνεύτρια. Συναρπαστικό πλάσμα.
Οι εικόνες μου από την Κυρία Ρένη Πιττακή που κάνει πρόβες για το φιλόδοξο «Δεν μ’αγαπάς. Μ’αγαπάς» έχουν μπει πια στην τελική ευθεία - πρεμιέρα στις 5 Δεκέμβρη στο «Βασιλάκου»- και λίγο πριν σπεύσω να την απολαύσω πάλι να προσφέρει μέθεξη από σκηνής, «ταξιδεύω» σε αυτές! Στον «Λεωνίδα» της Επιδαύρου να κάθεται στο τραπέζι του «δασκάλου» της Κάρολου Κουν και να ακούει με προσήλωση τις οδηγίες του, τις διορθώσεις του για την Αγαύη της. Στο αρχαίο θέατρο να «γίνεται» εκείνη με τρόπο συναρπαστικό. Στο Υπόγειο του Τέχνης να «ντύνεται»τις ηρωίδες της Αναγνωστάκη, να παίζει Μπέκετ, να «μεταμορφώνεται», να καταθέτει ιδρώτα ψυχής και σώματος στο γερό «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ». Κι έπειτα ξανά στην Επίδαυρο. Ξανά και ξανά. Στην Ηλέκτρα της που έσταζε αίμα. Στους Όρνιθες. Στα καμαρίνια της. Στο «Εν Δελφοίς». Στο σπίτι της. Στα γυρίσματα του «10».
Σε φαγητά. Σε ποτά. Σε φιλιά κι αγκαλιές. Σε μνήμες της. Και σε σιωπές της - δεν άκουσα ποτέ πιο ηχηρές σιωπές από τις δικές της…Στα βλέμματά της. Στον τρόπο που «σκανάρει» πρόσωπα. Στον τρόπο που «λείπει» μερικές φορές -άραγε που;- ενώ είναι μαζί μου. Στον τρόπο που χαμογελάει. Στον τρόπο που δείχνει ότι μου δίνει χώρο. Στο άγγιγμά της που ’ναι μαλακό κι αέρινο. Στην υπέροχη μυρωδιά της. Στα νεύματά της. Στον τρόπο που υπάρχει στην σκηνή - σαν να ζει μόνο για αυτή. Στις διηγήσεις της για το ξεκίνημά της, τις αναμετρήσεις της. Στην λαχτάρα της για τα μεγάλα ταξίδια. Θα μπορούσε να ήταν -που είναι!- μια Μεγάλη Κυρία του Θεάτρου μας. Δεν είναι -ευτυχώς- μόνο αυτό! Είναι ένα σπάνιο πλάσμα κι εντός κι εκτός σκηνής.Έχει περάσει πολλά,έχει αντέξει πολλά, δεν έχει αντέξει κάποια άλλα.
Κι όλα αυτά που «κουβαλά» και «φέρει» είναι τόσο ακριβά! Δεν βλέπω την ώρα να την απολαύσω στο νέο της «στοίχημα» και να χαθώ μετά ξανά στην αγκαλιά της. Πάμε στο «Βασιλάκου».
«Δεν μ΄αγαπάς. Μ΄αγαπάς»
Η Ρένη Πιττακή «συναντά» στην σκηνή μια αγαπημένη της μαθήτρια από την δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης, η οποία «άνθισε» και πέτυχε πολλές «νίκες» στην πορεία. Την Πέγκυ Τρικαλιώτη. Και αφήνονται στα έμπειρα χέρια του
Πέτρου Ζούλια να τις σκηνοθετήσει. Ο ίδιος έχει υπογράφει και το κείμενο βασισμένος στο ομώνυμο«ακριβό», δυνατό μυθιστόρημα της Φωτεινής Τσαλικόγογλου. Πρόκειται για μια γερή ελεύθερη θεατρική απόδοση της αλληλογραφίας (αποτελούμενης από 117 γράμματα σταλμένα από το Παρίσι που καλύπτουν το διάστημα 1962-1974) της πεζογράφου Μαργαρίτας Λυμπεράκη προς την κόρη της Μαργαρίτα Καραπάνου έτσι όπως τη διέσωσε και εξέδωσε η πανεπιστημιακή καθηγήτρια και λογοτέχνης Φωτεινή Τσαλίκογλου.Το έργο αφορά στην σχέση ανάμεσα σε δύο σπουδαίες Ελληνίδες συγγραφείς, μητέρα και κόρη. Tη Μαργαρίτα Λυμπεράκη (που μαζί με τη Γαλάτεια Σαράντη, τη Τατιάνα Γκρίτση-Μιλιέξ και τη Μιμίκα Κρανάκη) συνέβαλε στην αλλαγή των παραδοσιακών μορφών της αφήγησης τοποθετόντας τη δράση μέσα σ’ αυτή. Και την κόρη της Μαργαρίτα Καραπάνου που εκτός άλλων το 1988 βραβεύτηκε με το βραβείο καλύτερου ξένου μυθιστορήματος στη Γαλλία («Υπνοβάτης»). Μεταξύ τους υπήρχε μια σχέση αγάπης και εγκατάλειψης, τρυφερότητας, απόγνωσης και φόβου, λατρείας και απόρριψης μαζί, η οποία συνοψίζεται στη φράση που η Μαργαρίτα Καραπάνου έγραψε σε μια επιστολή προς τη μητέρα της 7 χρόνια μετά το θάνατό της: «Έφυγε με το θάνατό σου όλο το διφορούμενο που είχαμε στη σχέση μας. Έμεινε μόνο η αγάπη».
Ο σκηνοθέτης Πέτρος Ζούλιας σημειώνει για την παράσταση:
«Σκηνές γεμάτες ευαισθησία, αγωνία, ενοχή, έλξη και άπωση, πάθος και μίσος φτιάχνουν το παζλ μιας συγκλονιστικής ιστορίας αναζητώντας όλα τα φώτα και τα σκοτάδια της μητρικής αγάπης…».
Η παράσταση αποτελεί την πρώτη παραγωγή του θεατρικού Οργανισμού Ακροπόλ στο θέατρο Βασιλάκου.
Πρωταγωνιστούν, η Ρένη Πιττακή στο ρόλο της Ρίτας Λυμπεράκη και η Πέγκυ Τρικαλιώτη στο ρόλο της Μαργαρίτας Καραπάνου. Μαζί τους και η Ηλεάνα Μπάλα.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια φιλοτέχνησε η Αναστασία Αρσένη. Τους φωτισμούς σχεδίασε ο Ανδρέας Μπέλης, ενώ τη μουσική επιμελείται η Ελεάνα Βραχάλη. Πρεμιέρα 5 Δεκέμβρη.