’’Μας πάτησαν στο λαιμό οι δανειστές.
Κατάργησαν στοιχειώδη δικαιώματα. Εμείς, όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να στηρίξουμε τα δικαιώματα εκείνων που ασέβησαν σε βάρος τους’’ δήλωσε ο υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρώπινων Δικαιωμάτων Αντώνης Ρουπακιώτης, μετά την ψήφιση του νέου Μνημονίου.
Σε πλήρη διάσταση με τις ρυθμίσεις που αφορούν σε δικηγόρους εμφανίστηκε ο υπουργός, μιλώντας με σκληρή γλώσσα για τους Ευρωπαίους δανειστές μας.
Αν είχε δείξει ευαισθησία και για τους άλλους εργαζόμενους…
’’Αυτό επιβλήθηκε από το υπουργείο Οικονομικών και την τρόικα χάριν των τραπεζών και των ασφαλιστικών εταιρειών’’ κατήγγειλε, κάνοντας λόγο για επιβολή ιδιαίτερα σκληρών όρων.
Αντε ρε! Και μείς πιστεύαμε πως τόκαναν για το καλό του τόπου.
’’Με την Ελλάδα ήμασταν υπερβολικά απαιτητικοί σε ό,τι αφορά τα χρονικά όρια που ετέθησαν’’, δήλωσε ο Μάριο Μόντι, μετά την ψήφιση του νέου Μνημονίου.
’’Απαιτήσαμε, μέσα σε τρία χρόνια, μια επανάσταση ηθική, νομική, κοινωνική, την καταπολέμηση της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής. Πρόκειται, όμως, για μια επανάσταση που χρειαζόταν μια ολόκληρη γενιά’’ επισήμανε ο τεχνοκράτης Ιταλός πρωθυπουργός.
Μας έχουν λιώσει την ψυχή χωρίς κανένα έλεος οι δανειστές και τώρα δείχνουνε συμπόνια.
’’Απαιτήσαμε’’, υπογράμμισε, ‘’υπερβολικά πολλά πράγματα, δεν επιτεύχθηκε ο στόχος και κατά συνέπεια κατέστη αναγκαία η επίδειξη ανοχής σε ό,τι αφορά μία παράταση χρόνου’’ αναφερόμενος στην επιμήκυνση του ελληνικού προγράμματος.
Καλά ακούγεται ; Μπα, μη μασάτε, έχει και συνέχεια.
’’Η Ελλάδα θα πρέπει να κάνει και άλλες προσπάθειες και τα όσα έκανε είναι αποτέλεσμα του καλύτερου προϊόντος που εξάγει η Γερμανία, δηλαδή του ευρώ και της κουλτούρας της σταθερότητας’’ κατέληξε ο Μόντι.
Τόχουμε ξαναδεί το έργο. Πάλι με Γερμανούς σε πρώτο ρόλο. Κατοχή και τότε.
’’Κι ένα πρωί σε μια γωνιά στην Κοκκινιά, είδα το μπόγια το ληστή και το φονιά, του ’χανε δέσει στο λαιμό του μια τριχιά και του πατάγαν το κεφάλι σαν οχιά’’
Αύγουστος του ΄44. Ομαδικές σφαγές στην Κοκκινιά. Ελληνες αντιστάθηκαν στους Γερμανούς και εκτελέστηκαν. H Κοκκινιά ήταν περιοχή με έντονη αντιστασιακή δραστηριότητα, με μαζικές κινητοποιήσεις και ένοπλη δράση κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
Ελληνες ήταν και οι δοσίλογοι που βοήθησαν στο μακελειό της Κοκκινιάς! Φορώντας κουκούλες έδειχναν στον εχθρό τους Έλληνες πατριώτες με την κατηγορία ότι ήτανε κομμουνιστές. Οι Γερμανοί τους εκτελούσαν. Οσοι επέζησαν μεταφέρθηκαν όμηροι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Και τώρα, Ελληνες είναι, λέει, όσοι οδήγησαν τη χώρα στο βυθό, όσοι μας πούλησαν στην Τρόικα.
Για τους δοσίλογους της κάθε εποχής, τους Ταγματασφαλίτες, τους υποστηρικτές των πάσης φύσεως δυνάμεων κατοχής, οχιά είναι το όραμα απελευθέρωσης ενός λαού, η ελπίδα για ανατροπή, οχιά είναι η προοπτική, ο ανοιχτός ορίζοντας, οχιά είναι ο φεγγίτης. Γι αυτό τον έβαλαν στο μάτι. Το φεγγίτη επιβουλεύεται ο εισβολέας. Γι αυτό… ’’με το σουγιά χαράξαν το φεγγίτη’’.
Για το λαό οχιά είναι ο ’’μπόγιας, ο ληστής και ο φονιάς’’. Ο υπηρέτης ξένων συμφερόντων, ο προδότης, ο εχθρός. Οχιά είναι αυτός που πλήττει την λαïκή αντίσταση. Οχιά είναι ο θάνατος.
’’Η οχιά, μέσα από τις πολλαπλές ταυτότητες της, ορίζει και την πολλαπλότητα των άλλων σαν υποκείμενα και σαν ρόλοι, σε καταστάσεις μεταβαλλόμενες δυναμικά και διαχρονικά, νυν και αεί’’ λέει η Κλ. Περισσάκη. ’’Οι άλλοι αναγνωρίζονται και ταυτοποιούνται νικητές μόνο και όσο πατούν το κεφάλι της οχιάς, γιατί τότε και μόνο τότε, γίνονται οι αφέντες του εαυτού τους, είναι ελεύθεροι.’’
Στο μεταξύ, γέννησε η αληθινή οχιά, η δηλητηριώδης, η επικίνδυνη. Μέσα από τις μεμβράνες του αυγού μπορείς να δεις ξεκάθαρα το φίδι σχηματισμένο ολόκληρο. Η οχιά γεννάει μικρά που έχουν ήδη δηλητήριο.
Η φρίκη και η θηριωδία ύπουλα μας περικυκλώνουν έρποντας. Τυλίγονται μες την ψυχή, τρέφονται από τους φόβους μας και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή να εκτιναχτούν.
Τρέφονται από μια ιδεολογία που γίνεται όλο και περισσότερο κανονική και κανονιστική. Η κοινωνία μας αναπαράγει πια ρατσιστικά αισθήματα και εθνικιστικά συνθήματα. ’’Καλά να πάθει’’ λέμε. ’’Καλά του έκανε’’. Δάγκωμα στην ψυχή ο τρόμος, η ανασφάλεια, ο φθόνος και η κακία. Η αποκτήνωση. Αυτή είναι η νομιμοποιητική βάση πάνω στην οποία στηρίζεται ο έρπων φασισμός.
Σε συνθλίβω και μετά σε συμπονώ. Αποκτήνωση. Ολοι οι λαιμοί είναι ίδιοι.
Υ.Γ. ’’Νυν και αεί’’ σε στίχους Νίκου Γκάτσου και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, με τη φωνή της Μοσχολιού. Η μελοποίηση έγινε τον Δεκέμβριο του 1974. Νωπή η γεύση της δικτατορίας. Κραυγή που μας καλεί να επαγρυπνούμε μπροστά σ΄αυτό που γίνεται μπροστά στα μάτια μας. Το νου μας στα παιδιά μας, πάνω απ΄όλα. Στα παιδιά μας. Καμμιά ανοχή στον εκκολαπτόμενο φασισμό. Καμμιά ανοχή στο ’’αυγό του φιδιού’’.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ