Οι διαπιστώσεις των αιτίων μιας κρίσης είναι κουβέντα σε ντιβάνι ψυχιάτρου.
Η επανάληψή τους -με προσθήκες λεπτομερειών- προσφέρει ανακούφιση, αφαιρεί σιγά-σιγά το βάρος που πλακώνει την ψυχή, διευκολύνει τον εντοπισμό της αδικίας και γεννάει την προσδοκία βελτίωσης και λύσης.
Το ντιβάνι του καθημερινού βίου δεν προσφέρει τέτοια παρηγοριά. Δεν έχει χρόνο να ακούει παράπονα, εξηγήσεις, ομολογίες. Επιβάλει να σηκωθείς, να βρεις το δρόμο σου, να επιβεβαιώσεις την επιβίωσή σου. Επιβάλει να μην ακολουθείς το μονοπάτι που έχεις συνηθίσει, αλλά να χαράξεις άλλο. Κραυγάζει πως απαιτείται τόλμη. Και τόλμη σημαίνει –σε χρόνια κρίσης- να χάσεις το περιττό για να κρατήσεις το απαραίτητο. Σε μια κρίση που η μορφή της είναι πρωτόγνωρη, η διάρκειά της μεγάλη και η λύση της αβέβαιη, το απαραίτητο είναι η σκέψη. Η χώρα έζησε δεκαετίες στον εκκωφαντικό θόρυβο του τίποτα, διδασκόμενη πως η σκέψη είναι το περιττό. Έκανε αυτό το λάθος, επειδή η σκέψη καλλιεργείται στη σιωπή. Και η σιωπή τολμάει.