Ένα καλοκαίρι στην Παλαιστίνη
Ξέρω πως,
κάποιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ δέρμα τα καλοκαίρια.
Και μία τρύπα στο ταβάνι του σπιτιού τους -φωτοστέφανο-
για να μετράνε τις κοιλιές των γκαστρωμένων αεροπλάνων. Κι όχι τ' αστέρια.
Ξέρω πως,
κάποιοι άνθρωποι ψάχνουν για το κομμένο τους κεφάλι στο τέλος της θάλασσας.
Και κάποιοι άλλοι για ένα μαχαίρι.
Μήπως μπορέσουν και καρφώσουν το άρμα ανάμεσα στα μάτια.
Αποδεκατισμένα όνειρα -γενεών και γενεών-
από ογδόντα τόνους ατσάλι.
Ριγμένα σε αυτοσχέδιους τάφους -με τις κορνίζες των αγαπημένων ακουμπισμένες ανάποδα-
δίχως λουλούδια.
Ξέρω πως,
κάποιοι άνθρωποι αντί για κοχύλια σκάβουν στην άμμο για να θάψουν συγγενείς.
Κι ένα ράντζο βαλμένο, για τέσσερις, κάτω από τον ανοιχτό ουρανό.
Ο πρώτος θηλασμός.
Το γάλα που κόπηκε απ' την βουή της ερπύστριας.
Ρούχα που βίαια αδειάσανε από σώμα.
Λαιμοί που απαγχονίστηκαν μαζί με τις κουβέντες
και παιδικά τραγούδια σε αποσύνθεση.
Μια ανελέητη γενοκτονία ελεφάντων...
Ξέρω πως,
αυτοί οι άνθρωποι κοιμούνται πάντα με το στόμα ανοιχτό
γιατί τις νύχτες τραγουδάνε τους νεκρούς τους.
Κι ένα ζευγάρι χαυλιόδοντες, οι προσευχές,
που σκαρφαλώνουν και τρυπάνε το φεγγάρι.
* Η Δανάη Κατσαμένη είναι ηθοποιός (το πτυχίο της από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου γράφει "Άριστα"). Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ναύπλιο, οπότε, όταν μιλάμε για τη σημασία των μικρών, όμορφων πόλεων μιλάμε τελείως αφαιρετικά. Εκεί πρωτοτραγούδησε και όλοι της είπαν: "Εσύ πρέπει να τραγουδάς. Συνέχεια". Όταν σε μια συνέντευξη της ζήτησα να μου απομονώσει έναν στίχο, η Δ. διάλεξε αυτόν:"ΕΝΑΣ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΣ βλέπει, από την κορυφή ενός ουρανοξύστη, το πεζοδρόμιο να ανεβαίνει προς αυτόν, να ανεβαίνει ιλιγγιωδώς, και νιώθει ανίκανος να κάνει οτιδήποτε για να το σταματήσει". "Αργύρης Χιόνης". "Ναι, τον αγαπώ".
Δανάη, το ξέρεις ότι έγραψες μόλις ένα ποίημα; Ένα κανονικό ποίημα..
Το φθινόπωρο η παράσταση "Μεφίστο" (σκην. Νίκος Μαστοράκης) θα επαναληφθεί. Η Έμελυν είναι η Δανάη Κατσαμένη.
Χ.Φ
(Πρώτη δημοσίευση 23/7/2014)
Τρίτη 16 Ιουνίου 2015