Όταν ήμουν παιδί, σιχαινόμουνα το καλοκαίρι, γιατί μου επέβαλαν καθημερινά θαλάσσιο μπάνιο και μεσημεριανή siesta.
Όταν ήμουν έφηβος, λάτρεψα το καλοκαίρι, γιατί αποκάλυπτε γυμνά, μπροστά στα αχόρταγα μάτια μου τα πάμπολλα αντικείμενα του πόθου μου.
Όταν ήμουν φοιτητής, αδιαφορούσα για το καλοκαίρι, γιατί με είχε κερδίσει η κουλτούρα και η πολιτικοποίηση.
Όταν μεγάλωσα, ανακάλυψα τα νησιά του Αιγαίου και περνούσα καλοκαίρια βασανιστικού έρωτα κυρίως στη Σαντορίνη κι αργότερα καλοκαίρια απόλυτης τρέλας στην Κρήτη.
Εδώ κι αρκετά χρόνια πηγαίνω στη μακρινή Νοτιοανατολική Ασία, εκεί το καλοκαίρι είναι παντοτινό, εκεί θα' θελα να ζήσω...
* Ο Νίκος Μαστοράκης είναι σκηνοθέτης. Μέχρι χθες το βράδυ δεν ήξερα ότι είχε παίξει στους "Όρνιθες" του Κουν, το 1975. "Συμμετείχα στον Χορό ως πρωτοετής φοιτητής του Θεάτρου Τέχνης." Ούτε ότι στα 10 του χρόνια είχε διαβάσει όλον τον Ντοστογιέφσκι. Διάβασμα-παιχνίδι =1-0. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο συνεντεύξεις του έπεσα πάνω σε μια κουβέντα του, απολύτως εξαίσια: "Αυτό που μου αρέσει στη ζωή είναι η περιπέτεια του βλέμματος". Διαβάζω αργά, μία-μία τις λέξεις και συμφωνώ μαζί του.
Το "Μεφίστο"(σε σκηνοθεσία δική του), που δεν πρόλαβα να δω στον Πειραιά, θα ξανανέβει το φθινόπωρο στο Εθνικό Θέατρο. "Με φοβίζει η άνοδος του φασισμού, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, που είναι τρομερή."
Και μένα, κύριε Μαστοράκη.
Χ.Φ
(Πρώτη δημοσίευση 25/7/2014)