Παντοτινό Καλοκαίρι
To ομαδικό ποδοβολητό της παρέας μου που ροβολάει τα σκαλοπάτια που οδηγούν στο σπίτι μας, ταράζει τα απομεσήμερα και τα απογεύματα των παιδικών μου χρόνων. Ο Δημητράκης, ο Κωστής, ο Σωκράτης, ο Τάκης ο Παπούα, ο Μωσαϊκός, ο Γιαννούλης, ο Σταμάτης (Θεός σχωρέσ’ τον), ο Κοντός, τα διδυμάκια, ο Τσάπρας, ο Φυρίος. Ο παντοτινά χαμένος αυτός Παράδεισος υπάρχει στη μνήμη μου και στην ψυχή μου εσαεί, «φάρος αυτός του υπερτάτου φαροδείκτου, του φαροδείκτου σύντροφοι που είναι ο ουρανός».
Αυτή η Άνδρος -η έμπνευση μου για κάθε σκηνοθεσία- ξαναζεί πια μέσα από το ποδοβολητό των παιδιών μου. Κάθομαι στην βεράντα κι αγναντεύω κατά την Αγιά Θαλασσινή. Οι φιγούρες του Φίλιππου και της Μανιώς, μαζί και του φίλου τους του Νικόλα του γείτονά μας, παύουν να είναι ζωντανές για λιγάκι και μέσα στο ροδί - μαβί της ελληνικής δύσης γίνονται φιγούρες από αυγοτέμπερα της Νίκης Καραγάτση που μας ευλογεί από ψηλά. Αυτή η στιγμιαία ακινησία σκέφτομαι, πρέπει να είναι η αθανασία. Κολύμπι στα Γυάλια, τρέξιμο στο ποτάμι, μπάλα στο γήπεδο, επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι στο σπίτι, ζωγραφικές, φαγητό στο αυλιδάκι, ή στου Βαγγέλη του Λουκίσα, ή στην Άρνη στον κυρ- Γιάννη τον Στάβαρη, που με την γυναίκα του την Κική φυλάττουν Θερμοπύλες στις εσχατιές της ορεινής βόρειας Άνδρου.
Αντάμωμα με τον Λεωνίδα Εμπειρίκο, ας μου μιλήσει για τους φουρνούς έστω για ένα βράδυ και σα να ξαναβλέπω τον Ανδρέα να παραδοξολογεί χαριτωμένα μέσα σε μιάν αχλή. Όλοι τελικά επιστρέφουμε εκεί που ανήκουμε: σε χώμα δικό μας. Αρκεί να ανήκουμε κάπου. Αυτή την ευτυχία λίγοι την έχουν. Έκτη Δημοτικού, Πρώτη και Δευτέρα Γυμνασίου, τρεις χειμώνες δραπέτης από τη λέρα του κάμπου που μας κατατρώει τα σωθικά, βούτηξα την ψυχή μου στα νερά της βροχής του Νοέμβρη, στα άφθονα χιόνια του Φλεβάρη, νότισα τις αισθήσεις μου μέσα στη Σοροκάδα, αλατίστηκα μέσα στο οκτάρι μελτέμι του Ιουλίου, έμαθα να προβλέπω τους καιρούς, να τους αγναντεύω, να τους απολαμβάνω.
Τώρα στα 48 μου, καταλαβαίνω πια ότι αυτές οι αναμνήσεις είναι ό,τι έχω, μαζί με τους αγαπημένους μου ανθρώπους.
1η Αυγούστου 2014, Άνδρος.
*Ο Δημήτρης Τάρλοου είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και μεταφραστής. Όταν έγραψα το πρώτο μου κείμενο για παράστασή του, η πρώτη-πρώτη πρόταση ήθελα να ξεκινά έτσι: "Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Πορεία, Δημήτρης Τάρλοου, έχει πολλή έμπνευση. Δε θ' αναζητήσω την πηγή, γιατί ξέρω ότι δεν είναι μόνο μία".
-Η "Μεγάλη Χίμαιρα" (σκηνοθ. Δ. Τάρλοου) είναι sold out.
-Κάντε κάτι να δω την παράσταση τώρα. Δεν μπορώ να περιμένω.
Και την είδα.
"Όλοι τελικά επιστρέφουμε εκεί που ανήκουμε" . Αν ήταν, Δημήτρη Τ. , να σου στείλω μια απάντηση από εδώ που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή, αυτή σου τη φράση θα χρησιμοποιούσα.
ΥΓ. Η "Μεγάλη Χίμαιρα" από Νοέμβρη στο Θέατρο Πορεία. Γι' αυτούς που μπορούν να περιμένουν..
Χ.Φ
(Πρώτη δημοσίευση 3/8/2014)
Τρίτη 30 Ιουνίου 2015