Σκηνοθετεί την "Απελευθερωτική οργάνωση Klein Μein" των Εμ. Αλεξίου και Μ. Μπουρδάκου, στο El Convento Del Arte, παίζει, τραγουδάει, χορεύει..Η Πέμη Ζούνη είναι η πιο άγρυπνη Πέμη του πλανήτη. Υπάρχουν αποδείξεις.
Η "Απελευθερωτική οργάνωση Klein Μein", στην οποία δίνετε τα φώτα σας, κάνει πρεμιέρα την Τρίτη.
Ναι και είναι μια δουλειά, που μας φέρνει σε μεγάλα κέφια όλους μας! Από την πρώτη στιγμή που άνοιξα να διαβάσω το έργο, που μου έδωσε η Εμμανουέλα Αλεξίου, ένιωσα ότι το κείμενο έχει γκελ. Η αίσθηση αυτή ενισχύθηκε με την ολοκλήρωση της διανομής και επιβεβαιώθηκε απόλυτα με την ένταξη της μουσικής μπάντας του Χρανιώτη, καθώς και του μαέστρου, του εξαιρετικού Νίκου Σάλτα. Αυτό που μας έλκυσε όλους στο κείμενο είναι ο απολύτως θεραπευτικός αυτοσαρκασμός του έλληνα μπροστά στα δεινά που τον ταλανίζουν και βεβαίως μπροστά στα στραβά της ιδιοσυγκρασίας του.
Με όσους ηθοποιούς έχουμε μιλήσει όλοι μας λένε αυτό: "Η Πέμη Ζούνη σ' αφήνει ελεύθερο στη σκηνή. Να παίζεις ακόμη και με τις ανασφάλειές σου".
Η ελευθερία είναι το πρώτο υλικό του ηθοποιού. Κάθε λογοκρισία ή πίεση τον πάει ένα βήμα πίσω. Ένα πρώτο υλικό είναι και οι ανασφάλειες. Αν δεν παίξεις με αυτές, αν δεν τις ξορκίσεις, πώς θα πας παρακάτω; Εδώ βέβαια χρειάζεται γενναιότητα από τον ηθοποιό και εμπιστοσύνη για το πρόσωπο που τον οδηγεί. Και σ’ αυτό ανταμείβομαι γενναιόδωρα από τους ηθοποιούς. Όπως και να’ναι, αμέσως μετά ακολουθεί η περίοδος της πειθαρχίας και της ακρίβειας.
Τι απ' όλα βρίσκετε πιο δημιουργικό; Την υποκριτική, τη σκηνοθεσία, το χορό; Τι;
Η δημιουργικότητα είναι ανάγκη, έτσι δεν είναι; Μπορεί να με εμπνεύσει ένας ρόλος, ένα έργο, μια μουσική σύνθεση ή ένα βιβλίο, ένας σπουδαστής στην τάξη… Ας πούμε ότι η σκηνοθεσία είναι πιο πολύπλοκη υπόθεση. Και ας πούμε ότι μεγαλώνοντας ξανοίγεται κανείς σε πιο πολύπλοκα πράγματα.
Το "Ποιος τη ζωή μου" ξανανεβαίνει. Μιλήστε μου και γι' αυτή τη δουλειά.
Το να «μυρίζεις» από λίγο πιο κοντά τη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη και κατ’ επέκταση την ιστορία της Νεότερης Ελλάδας είναι μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία. Με την πρώτη πρόβα όρμησαν μέσα μου ξεχασμένες πολύτιμες έννοιες. Κι ένιωσα μεγάλη θλίψη, όταν συνειδητοποίησα ότι χρειάζεται να ξαναθυμηθούμε - άρα ξεχνάμε - το πόσο έχουμε ανάγκη αυτά που φώτισαν κάποτε την εφηβεία μας. Στην παράσταση ξαναβρίσκω αγαπημένους φίλους και συναδέλφους, όπως ο Άρης Λεμπεσόπουλος, υπέροχος συμπαίκτης, μου είχε λείψει πολύ… Α! και μια πρωτοτυπία για μένα: είναι η πρώτη μουσική παράσταση από όσες έχω συμμετάσχει όπου δεν τραγουδάω ούτε χορεύω!...
Θα ήθελα να μου πείτε την πιο ουσιαστική φράση που έχετε ακούσει, γενικά. Να κλείσουμε με κάτι σοφό.
Μια φράση γνωστή, αλλά διατυπωμένη πιο ευθύβολα: Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να είναι μικρή.
Xρύσα Φωτοπούλου