Δε ζηλεύει, δε φοβάται τον θάνατο, δε δέχεται την ιδιότητα του ηθοποιού, παρά μόνο το δύσκολο εύρος του καλλιτέχνη. Μπορείς να βρεις εύκολα τέτοιους ανθρώπους, σήμερα; Απαλλαγμένους από κάθε είδους φόβο; Να υπάρχουν και να μην ξέρουν πόσο μονοπωλούν το πλάνο, να συνοψίζουν το πολιτικό σύστημα "ως ένα νευρωτικό, ερωτικό σύμπλεγμα και τίποτα παραπάνω". Δεν έχουν καμία ελπίδα να υποστούν διάβρωση. Καμία. Μ' αρέσει αυτός ο άνθρωπος και πρέπει να μάθει, ότι αυτό που έχει πει για τους έρωτες του παρελθόντος, με παρηγορεί, γιατί μέχρι πρότινος νόμιζα ότι υπάρχει έλλειψη συνωμοτών.
Του τηλεφωνώ, έχοντας αφήσει τις ντροπές στην άκρη, σίγουρη πια ότι στο τέλος θα του πω πόσο πολύ τον εκτιμώ. Η πρώτη ερώτηση είναι άχρωμη μπροστά στην απάντησή του. Τι κάνετε αυτόν τον καιρό, κ. Παπαδημητρίου; "Αυτόν τον καιρό κάνουμε πρόβες με τον Νίκο Καραθάνο, στον "Βυσσινόκηπο" του Τσέχωφ. Οι πρόβες με τον Νίκο είναι όνειρο. Είναι η τέταρτη φορά που συνεργαζόμαστε. Έχουν προηγηθεί ο "Σιρανό", η "Γκόλφω" και το "Δεκαήμερο".
Θέλω να μου πει τι τον γοήτευσε στο θέατρο αυτή τη σεζόν και γιατί. Τον ρωτάω. Είμαι λίγο σοβαρή. Πρέπει να χαλαρώσω. Ξεροβήχω και διατυπώνω την ερώτηση σε πιο φιλικό ύφος. "Είδα το έργο της Κιτσοπούλου, στο "Τέχνης" και μαγεύτηκα. Ήταν και οι δυο τους και η Λένα και ο Κότσιφας, που τους γνωρίζω χρόνια, εξαιρετικοί σαν ηθοποιοί. Και ενώ δεν περιμένεις να γοητεύεσαι από δικούς σου ανθρώπους, γιατί τους ξέρεις πια, εμένα αυτοί οι δύο με συνεπήραν. Και το κείμενο, αυτό το εν βρασμώ πράγμα, σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Τους αγαπώ και είχα την έννοια τους και την αγωνία τους. Όλα πήγαν καλά. Μια άλλη ανθρώπινη στιγμή που κρατώ είναι η παράσταση "Από τι ζουν οι άνθρωποι" που παίζει η Όλια (Λαζαρίδου) Ένα από ψυχής πράγμα. Αν βάλουμε αυτές τις δύο παραστάσεις στα δυο άκρα, στη μέση θέλω να βάλω όλους τους ηθοποιούς από όσες παραστάσεις είδα και εντυπώθηκαν στον νου μου. Γιατί οπουδήποτε μπορώ να βρω κάτι που θα με συναρπάσει. Τους ηθοποιούς, ας πούμε, στο "Συγχώρεσέ με" δεν τους χόρταινα."
Θέλω μια άλλη ετυμολογία της αισιοδοξίας και πάω την κουβέντα στο αν "βλέπει κόμπους νερού" στον ορίζοντα. "Είμαι ασιόδοξος άνθρωπος", μου λέει. "Έχω τη δυνατότητα να μετατρέπω μια άσχημη κατάσταση σε θετική. Πιστεύω στη δύναμή μας. Εμείς που είμαστε άνθρωποι παλιότερης κοπής ξέρουμε μεγάλα κόλπα. Μπορούμε να οραματιστούμε την ύπαρξη ενός δέντρου ανάμεσα σε βράχια και αυτό να γίνει πράξη."
Η στιγμή που του εκφράζω τον θαυμασμό μου. "Σας ευχαριστώ πολύ. Πάντα νιώθω μια συστολή σε τέτοιες περιπτώσεις, ίσως γιατί ξεχνάω, μηδενίζω και ξεκινάω σαν να είμαι 20-25 χρόνων. Ξεχνάω το από εδώ και πριν μου και αναρωτιέμαι πολλές φορές τι έχω κάνει, άραγε, μέχρι στιγμής. Νιώθω τυχερός και ευγνώμων. Σκοπός μου/μας είναι να παράγουμε αλήθεια και όχι να αναπαράγουμε ένα ήδη έτοιμο υλικό".
Αυτόν τον πολυπράγμονα, εύχαρο άνθρωπο σε ποιο σύμπαν θα τον πετύχουμε το καλοκαίρι; "Έχω πολλές προτάσεις για το καλοκαίρι. Θα δούμε".
Γέλιο και από τις δύο μεριές. Έκφραση σιγουριάς ότι σύντομα θα τα ξαναπούμε.
Δευτέρα, 16 Μάρτη 2015
Χρύσα Φωτοπούλου