Το πενάκι του Σακελλάριου και του Γιαννακόπουλου (βιρτουόζοι της ατάκας και οι δύο) φάνηκε, έμπρακτα πια, πόσο επίκαιρο είναι και στην πραγματικότητα του 2015. Το έργο "Ένας ήρωας με παντόφλες" (σε σκηνοθεσία Γ. Μπέζου) που παίζεται ένα εξάμηνο τώρα, στο θέατρο "Βρετάνια" όχι μόνο το (ξανά) αγάπησε ο κόσμος, αλλά και το αποκωδικοποίησε με τη λογική που του υπαγορεύει η παρούσα κατάσταση. Σωστά δηλαδή. Δεν είναι η τετριμμένη ελληνική πλευρά που θίγεται με χιούμορ σχεδόν σπαραξικάρδιο, είναι ότι το φως του προβολέα στέκεται πάνω σε μια έννοια, που όσο να' ναι και τον πιο απαθή τον συγκλονίζει (στο ποσοστό που τον συγκλονίζει). Στην έννοια του καθήκοντος.
Ο κ. Μπέζος, σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε μαζί του, μάς είπε τα εξής: "Οι παραστάσεις ολοκληρώνονται την Κυριακή, 5 Απρίλη. Πραγματοποιήσαμε 170 παραστάσει,ς σχεδόν. Ήταν μια θετική χρονιά για εμάς. Επικοινωνούμε ένα έργο 70 ετών, ένα έργο γνωστό στον κόσμο (και εξαιτίας της ταινίας). Κατά τη γνώμη μου, είναι το καλύτερο έργο των Σακελλάριου - Γιαννακόπουλου. Επειδή δεν είναι καθαρή κωμωδία, αυτό θα μπορούσε να δυσκολέψει την επικοινωνία του, γιατί ο κόσμος έχει συνυφασμένο τον Σακελλάριο με την κωμωδία, όπως και εμένα. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δε συνέβη. Ζήσαμε την επί της ουσίας επαφή με το κοινό, ένα κοινό που μας στήριξε και μας κατάλαβε, συμβάλλοντας στην καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία της παράστασής μας".
Έχω την εντύπωση ότι δε θα μπορέσω να βρω πιο εύστοχα βέλη -φτιαγμένα από λέξεις της γειτονιάς, του δρόμου και του καθημερινού "μαζί", από αυτά που έφτιαξε με απαράμιλλη μαγκιά ο Αλέκος Σακελλάριος.
Αυτό νομίζω.
*"Ένας ήρωας με παντόφλες" σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου, στο θέατρο "Βρετάνια".