Ο δρόμος είναι δρόμος και αν δεν τον μάθεις, δεν είσαι ούτε αρχάριος οδοιπόρος. Και τι αξίζει σ' αυτή τη ζωή; "Να ζήσεις έστω και μια φορά στη ζωή σου, μια ιστορία της προκοπής". Η Κάτια Γέρου μού μίλησε κι εγώ την άκουσα προσεκτικά.
"Φτάσαμε περίπου τις 80 παραστάσεις. Η παράσταση φιλοξενείται στο θέατρο "Βικτώρια" γύρω στους 5 μήνες. Αυτό που κρατώ είναι η ζεστασιά των ανθρώπων του "Βικτώρια" και του Δημήτρη Κομνηνού ιδιαίτερα, που πήρε την παράσταση και την ανέβασε με προσωπικό ρίσκο, γιατί δεν υπήρχε ούτε παραγωγός, ούτε τίποτα από πίσω. Η παράσταση κινδύνευσε να μην γίνει δύο φορές. Δε βρίσκαμε στέγη ή δε βρίσκαμε παραγωγό. Οι συνθήκες ήταν αντίξοες, έως και άθλιες μέχρι η παράσταση να στεγαστεί. Κι αν επιμείναμε τόσο πολύ, ο σκηνοθέτης μας, ο Βασίλης Νικολαϊδης και ο οκταμελής θίασος, είναι γιατί είχαμε αρχίσει να δουλεύουμε από πολύ νωρίς και δεν θέλαμε όλος αυτός ο ατέλειωτος κόπος να πεταχτεί στον κάδο των αχρήστων. Θα λέγαμε ότι η παράσταση στηρίχτηκε στον πατριωτισμό αρκετών ανθρώπων και των συντελεστών και του "Βικτώρια" που μας φιλοξένησε, αλλά πάνω απ' όλα στην επιμονή του οκταμελούς πληρώματος του "La strada". Γιατί έστω και ένας να έλεγε όχι, δε θα γινόταν τίποτα. Η δουλειά μας δεν είναι χόμπι, είναι επάγγελμα. Έχει καταντήσει η ενασχόληση με το θέατρο να είναι ακτιβισμός. Παρά λοιπόν τις δυσκολίες, η παράσταση έγινε, ταξίδεψε πέντε μήνες και αυτό που κρατώ είναι το βούρκωμα και τους λυγμούς ορισμένων ανθρώπων, μετά το τέλος της παράστασης. Αυτό για μένα ήταν η πληρωμή μου. Όταν έρχονται άνθρωποι άγνωστοι και σε τιμούν με την συνείδησή τους, την οποία εκφράζουνε, εγώ κρατώ αυτό. Αυτό που έχω να πω, σαν κατακλείδα και που είναι η ουσία της εμπειρίας μου στο θέατρο είναι: Συμμετέχεις σε μια παράσταση, παίζεις και υπάρχεις σαν να χρυσοπληρώνεσαι."
*"La strada" σε σκηνοθεσία Β. Νικολαίδη, στο θέατρο "Βικτώρια. Τελευταίες παραστάσεις, Παρ. - Σαβ - Κυρ (5/4).
Χρύσα Φωτ.