Της Κορίνας Γεωργίου
Προτού σας διηγηθώ, αγαπητοί μου φίλοι, την πρώτη μου σκηνική εμπειρία, η οποία έπαιξε τον καθοριστικότερο ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξή μου ως καλλιτέχνη, μα κυρίως ως ανθρώπου, θα ήθελα να κάνω έναν σύντομο πρόλογο...
Αποφοίτησα από το 8ο Γυμνάσιο και Λύκειο Αρρένων στην οδό Νικοπόλεως, ένα από τα καλύτερα σχολεία-πρότυπα εκείνης της εποχής, όπου φοίτησα για δώδεκα χρόνια. Θα πρέπει στο σημείο αυτό να σημειώσω πως στη διάρκεια των Γυμνασιακών μου χρόνων, η χώρα τελούσε υπό την κυριαρχία της Χούντας.
Από το ίδιο λοιπόν σχολείο είχε αποφοιτήσει αρκετά χρόνια νωρίτερα και ο πολύ σπουδαίος νεοέλληνας φιλόσοφος και παγκόσμιου βεληνεκούς μορφή, Κορνήλιος Καστοριάδης. Ο μεγάλος αυτός Έλληνας διανοούμενος, που λέτε, οργάνωσε στο θεατράκι του σχολείου μας το ’70, όταν εγώ ήμουν 13 χρόνων, και σε μια περίοδο δικτατορίας, μια εκδήλωση-αφιέρωμα στους Έλληνες ποιητές. Μια σιωπηλή αντίδραση ενός πολύ μεγάλου ΕΛΛΗΝΑ ενάντια στο κατεςτημένο, μέσα στο σχολείο όπου υπήρξε κι ο ίδιος μαθητής...
Σ’εμένα ανέθεσε να μελοποιήσω ένα εξαιρετικό ποίημα του Καβάφη, το «Όσο Μπορείς»:
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. […]
Το μελοποίησα και το τραγούδησα με μάτια που έλαμπαν, παίζοντας την κιθάρα μου στη σκηνή του μικρού μας θεάτρου, υπό τη συνοδεία κρουστών που έπαιζαν κάποια άλλα παιδιά καθώς και της εξαιρετικής χορωδίας του σχολείου.
Όσο κι αν σας φαίνεται μυστήριο, στην ηλικία αυτή είχα ήδη εμφανιστεί στον «Ορφέα», όπου διοργανώνονταν τότε διάφορα μουσικά πρωινά, παίζοντας ντραμς μαζί με το δικό μου συγκρότημα το οποίο είχαμε δημιουργήσει μαζί με τους φίλους μου, το Σάκη Τρίκη, τον Άλκη Δούκα, το Λόρι, το Βασίλη (δεν θυμάμαι τα επώνυμά τους). Μάλιστα, σε μια από τις σκηνές συνυπήρξαμε με το σπουδαίο μουσικό Eric Clapton, τότε που εκείνος έπαιξε με τους «Juniors»…
Για μένα, η εμπειρία αυτή υπήρξε υψίστης σημασίας, διότι στη διάρκεια μιας ώρας που βρεθήκαμε με τον Κορνήλιο Καστοριάδη για να μας εξηγήσει πέντε πράγματα για την εκδήλωση, κατανόησα βαθιά μέσα μου τι σημαίνει μορφή, τι σημαίνει ανθρώπινη υπόσταση, τι σημαίνει σκέψη... Μπήκα στη φιλοσοφία της έλλειψης ματαιοδοξίας και αισθάνθηκα να «φυτεύεται» στο νου μου ένας σπόρος μυστήριος, αγνός, ιδιαίτερος, μεταφυσικός... Δεν μπορούσα να πιστέψω πώς μια τέτοιας κλίμακας φυσιογνωμία ήταν τόσο πατρική και προσηνής απέναντί μας... Μας μίλησε πραγματικά πολύ τρυφερά και η ανάμνηση αυτή είναι καταγεγραμμένη πολύ γλυκά μέσα μου!
Την πρώτη μου σκηνική εμπειρία δεν θα την ξεχάσω ποτέ, διότι με μύησε σε όλη τη λογική της σοφίας των ανθρώπων...
Πηγή φωτογραφίας: toratora.gr